Ուղեգրութիւն

Դարձեալ կրկին չար հրաման եհան վիշապն ահագին, որ սուրկան լինի քառսուն տարեն ի վեր եկօղաց։ Եւ էմիրնի ղրկեց ամէն քաղաք եւ նախ Ստամպօլ, թէ Վա՜յ ան մարդուն, որ մինչեւ քսան օր չերթայ ի սիլան ։ Վա՜յ մեծի աղէտիս եւ աւաղ տարակուսանաց եւ տառապանացս, թէ ո՞ւստ եկին այս վիշտք եւ նեղութիւնք Հայոցն։ Անդ էր տեսանել զլաց եւ զաղաղակ եւ զտարտարոսն. ոմանք աստի գնալն եւ կէսք ի բերան սրոյ մտանելն. վա՜յ ի վերայ վայի եւ եղուկ թշուառացեալ անձանց։ Զի աստ տուն եւ տեղ, այգի եւ մուլքէն զրկին կամ թողուն օտարաց, կամ թէ կէս գինն տան. եւ անդ այսչափ հեծելին բերան կամ սրոյ մտանեն. եւ ոչ գիտեն թէ յո ՞ երթան, զի աշխարհն այն աւեր եւ ամայի է։ Ոմանք ի ծովն անկան եւ այլք ի ծարաւոյ եւ խորշակէ ի ճանապարհին մեռան։ Եւ ասին թէ քանի հարիւր տուն կէմով անցեալ յայնկոյս տնով տեղով. իսկ սօխդայք հասեալ ի վերայ նոցա եւ սուր ի վերայ եդեալ յանխնայ կոտորեցին մինչեւ ի սպառ։ Սոքա աստ բնաջինջ եղան. եւ Անատօլին եղեալքն դարձեալ Շահն սուրկան տարաւ ի ներս. եւ այլք ի ծով անկան, լաւ համարելով զմահ քան թէ անկանիլ ի ձեռս զօրաց կամ գնալ աւեր աշխարհն։ Եւ ամենայն կողմանց եղեւ կորուստ Հայոց։ Փա¯ռք Աստուծոյ։ Միթէ կատարած աշխարհի երեկ կամ գալուստ Նեռին եհաս. բայց կարծեմ թէ բանք սրբոյն Ներսէսի կատարեցաւ, որ այսպէս Հայոց ազգն բնաջինջ եղան։ Եւ այս այսչափ փոքր ի շատէ գրեցաք զկսկիծ եւ զանցս աղէտից Հայոց համառօտաբար եղելոց իրաց ի ժամանակիս մերում։ Եւ Քրիստոսի մարդասիրին փառք յաւիտեանս. ամէն։