Ի
ժամանակին
յայնմիկ
որդի
մի
Ապլսւարայ,
որ
կայր
ÿի
Խորասան,
իբրեւ
լուաւ
զանցս
հօրն
եւ
զեղբարցն
եւ
զմահն
Դաւթի,
գայ
ÿի
խնդիր
հայրենի
քաղաքին
Անւոյ,
եւ
աղերսանօք
խնդրէ
յԱպուլեթէ
եւ
յաւագաց
քաղաքին.
եւ
զի
կայր
քաղաքն
ÿի
մեծի
վտանգի
ÿի
Թուրքաց,
ետ
ÿի
նա
Ապուլէթ
խնայելով
ÿի
քրիստոնեայսն,
եւս
առաւել
յորդին
իւր
Իւանէ,
զի
մի՛
կորիցէ
ÿի
յաճախ
մարտիցն.
եւ
ինքն
անցեալ
գնայ
ÿի
տուն
իւր։
Իսկ
Փատլուն
որդին
Ապլսւարայ
բարիոք
խնամարկեալ
քաղաքին
եւ
ամենայն
սահմանացն՝
արիաբար
ջանացեալ,
արար
խաղաղութիւն.
առ
եւ
զԴուին
եւ
զԳանձակ
եւ
եղեւ
անուանի։
Եւ
զի
կամեցաւ
ձեռնարկել
ÿի
սուրբ
կաթուղիկէն,
զկնի
երից
ամաց
եղեւ
ÿի
վերայ
նորա
արհաւիրք
ÿի
խոցոտմանէ
հրակերպ
արանց,
որք
ելանէին
ÿի
բանալեաց
եկեղեցւոյն,
զոր
առեալ
էր
ÿի
սուրբ
սպասաւորէն
Գրիգորոյ։
Եւ
ÿի
վաղիւն
կամէր
կողոպտել
զեկեղեցին
ÿի
զարդուէն՝
զոր
նոր
զգեցեալ
էր
առագաստն
երկնաւոր
զկնի
վաթսնամեայ
սգոյն.
յորմէ
տեսլենէ
հիւանդացեալ
եւ
ահաբեկեալ,
խնդրեաց
աղօթս
ÿի
Գրիգորոյ՝
հանելով
զնա
ÿի
բանտէ
կապանացն
յորում
կայր.
յաղագս
զի
ÿի
կարճ
աւուրսն
գնացեալ
էր
ÿի
Վիրապն.
եւ
ÿի
դառնալն
նորա
ÿի
Դւին՝
տեսեալ
զահագին
ժողովն
Թուրքաց
յոգնախուռն
բանակին,
աղաղակեաց
ÿի
ձայն
մեծ
եւ
ասաց՝
Օրհնեալ
է
Քրիստոս
Աստուած,
որդին
Աստուծոյ,
զոր
սովորն
էր
առնել
օր
ըստ
օրէ
յԱնի.
քանզի
աղօթակից
ընկերն
ասաց
ընդ
կատակ
յականջս
նորա,
եթէ
ահա
տեղիս
օրհնելոյ
զՔրիստոս.
վասն
որոյ
կապեալ
զնա
եւ
տարեալ
ÿի
Փատլուն՝
եդին
ÿի
զնդան,
եւ
կամեցեալ
անդ
սպանանել
ÿի
նմին
գիշերի
յորում
կալան.
բայց
Տէր
պահեաց
զնա
այսպէս։
