Արդ
՟ի
վեցհարիւր
ութսուն
եւ
հինգ
թուականէն
Հայոց
մինչեւ
յեօթն
հարիւր
չորեքտասան,
յորում
եմքս
մեք,
զոր
ինչ
արարին
ազգն
նետողաց,
ընդ
աշխարհս
եւ
ընդ
իշխանութիւնս,
որ
յայսմ
կողմանէ
ծովուն
մեծի,
ընդ
Պարսս
եւ
ընդ
Աղուանս,
ընդ
Հայս
եւ
ընդ
Վիրս,
եւ
ընդ
աշխարհն
Հոռոմոց
կոչեցեալ.
ուր
էին
բնակեալ
Հայք
եւ
Ասորիք,
Յոյնք,
եւ
Տաճիկք
եւ
Թուրքմանք,
գրեալ
են
մանրամասնաբար
փառաւորեալ
հայրն
մեր
Վանական
վարդապետն,
եւ
հարազատն
մեր
Կիրակոս
վարդապետն
հօրն
համանման.
զոր
մեք
ոչ
համարձակեցաք
երեքկնել
կամ
բազմաբանել,
այլ
համառօտ
բերել
միայն
զթիւ
ժամանակին
նշանաւոր
իրաց
եւ
գործոց
յիշատակօք
՟ի
լրումն
մերոյ
գործառնութեանս՝
յոլով
ժամանակօք
սկսեալ
եւ
թերի
թողեալ
պատկառելով
՚ի
գրողացն
պատուոյ՝
զոր
վերագոյն
յիշեցաք.
թէպէտ
եւ
չկարէ
բան
եւ
նիւթ
պեղել
եւ
՟ի
յիշումն
ածել
զյորդութիւն
բազմութեան
մեղաց
եւ
յանցանաց
եւ
անզգամութեան
մերոյ,
ըստ
որում
եւ
ոչ
զհատուցումն
վրիժուց
արդար
դատաստանին
Աստուծոյ։
Մանաւանդ
եթէ
գոյ
հնար
թուել
զհատուցմունս,
եւ
զհամար
չարեացն
մեր
ոչ
բնաւ.
որում
յաղթեաց
եւ
միշտ
յաղթէ
խորոցն
խորք
եւ
անդնդոցն
անդունդք,
գթութեանցն
Աստուծոյ
անբաւութիւնք։
Որում
շնորհ
եւ
զօրութիւն,
փառք
եւ
պատիւ,
օրհնութիւն
եւ
գոհութիւն,
անթուական
եւ
անոլորտ
յաւիտենիւն,
՟ի
բոլորից
եւ
՚ի
մասանց
արարածոց
իւրոց,
յիմանալեաց
եւ
՚ի
զգալեաց,
յորոց
եւ
ամէնն
ասասցի
անսպառ
եւ
անեզր
էիւն
անվախճանիւն։
