Աղցմիք

Դ. ՏԵՂԻ ՏԱՆ ՏԽՐՈՒԹԻՒՆՔ

Ընդ վարսագեղ ծառով նստեալ հառաչէր,

Այն ինչ տակաւ տիւն զգիշեր հալածէր,

Եւ թռչնակաց հոյլք համակեալ ի գեղգեղս՝

Բիւր դայլայլիկս յօրինէին քաջհամեղu.

«Եւ զի՞ է քեզ, ասեմ ցկոյսն, համակիլ

Ցանգ ի թախիծ, եւ ուստի՞ քեզ վարակիլ

Յախտ անծանօթ, յորմէ կայիր ցարդ անփորձ,

Մի՛ թշնամի՞ Աստուած ի քեզ զայդ ելոյց»:

Զայս առ կոյսն, եւ զնորա իրանաւ

Պարապատեալ թաւալիմք առ վարդենեաւ

Ի դալարիս, յոր երկինք դեռ ցօղէին.

Եւ ձեռք քաղուսք սրտի կուսին պատահին:

Այլ խուն ի վեր ամբարձեալ անդի զաջ ի խանդ՝

Զնախանձոտ լուծանեմ կուռ զճարմանդ,

Եւ անդրանիկ ցոլք նշուլից արեւուն

Ի ստեանց կուսին արտափայլին գոյն ի գոյն:

«Քանի՞ վսեմ, զի՞ վայելուչ, մե՛ծ ես, Տէր,

Սիրոյդ ի շունչ. որ զտիեզերս առլցեր.

Եւ ժպրհեսցի՞ ստգիւտ դնել ի գործ քոյ

Որդնն չնչին. բանիւ անդուռն բերանոյ»:

Յորդան կարմիր ի շրթանց լարս կուսանին

Ժպիտ փայլի, յայտս գոհար վարդք վառին,

Հաւատարիմ մնայ սակայն լռութեան …