Ժ.
Այլ
աւադիկ
կարճատեալ
ամփոփի
գիշեր՝
ամենայն
աստղաճամուկ
զարդուն
իւրով,
եւ
տարածանի
արշալոյս
բեհեզազգեաց։
Աւադիկ
արօսէակն,
որպէս
ճարմանդ
արծաթի
որ
զերկոսեան
՚ի
միասին
պատանդիցէ՝
զցայգ
եւ
զցերեկ։
Պաղպաջեն
՚ի
ծայրս
ծղօտից
մայգարտափայլ
կայլակք
ցօղոյ,
եւ
թօթափեալ
թաթաւեն
զձորձս
իմ.
ճռուողիւն
հաւուց
լսելի
լինի
՚ի
հեռաստանէ.
եւ
սիւգ
զովագին
գամ
քան
զգամ
ոյժ
առեալ՝
գուշակէ
ինձ
զդարձ
հողմոյն
երեկի։
Ահա
խայծին
ամպք
արեւելից.
առաւօտ
հանդարտ՝
որպէս
նշմարելի
շնորհ
աստուածային՝
տարածանի
՚ի
վերայ
լերանց
եւ
դաշտաց,
ամենեւին
պայծառ,
ամենեւին
գեղեցիկ։
Ծագիցէ
ընդ
հուպ
իշխանականն
տուընջեան՝
մուծանել
յաշխարհ
օր
նորընծայ.
միւս
եւս
չափ
ժամանակի
մահացու
կենաց,
որպէս
զերեկն
եւ
զեռանդն,
եւ
տեղի
տացէ
վաղուի:
Եւ
զի՞
փոյթ
երիկի
եւ
վաղուի՝
եթէ
այսօրս
միայն
տուեալ
է
մեզ
՚ի
գործել։
Երեկն
անցելոց,
եւ
վաղիւն՝
ապագայից,
մեք
զայսօրս
պինդ
կալցուք
՚ի
վաստակել
եւ
՚ի
պատրաստել
ռոճրկ
անանցականն
աւուր,
գործս
յարամնաց
սիրոյ։
Փոխեսցէ
առաւօտ
զառաւօտ
եւ
երեկոյ
զերեկոյ,
յաջորդեսցի
վաղորդայն.
իսկ
ես՝
յերեկն
եւ
յեռանդն
խառնեալ՝
յանցելոց
համարի
գտանիցիմ
յետ
սակաւու
միոյ։
…
Ողջա՜մբ
կաց
դու
նժդեհակից
իմ`
անցորդ,
որ
՚ի
քոյում
սերկեանդ
աւուր՝
գայցես
հսկել
՚ի
հովանւոջ
միայնութեանս
այսորիկ,
յորմէ
ես
տեղի
տուեալ
մեկնիմ՝
գնամ
արդ
յայլ
մենանոց.
զի
աշխարհս
համօրէն
այսուհետեւ
միայնութիւն
է
ինձ
եւ
ամայութիւն
մեծ։
Լրումն
բովանդակ
սրտի,
նա
եւ
երկրի
եւ
երկնից՝
նա
միայն
է,
որ
ասաց
զինքն
լինել
Ճանապարհ
եւ
Ճշմարտութիւն,
Յարութիւն
եւ
Կեանք,
Բան
եւ
Լոյս.
ինքն
Տէր
«Յիսուս
Քրիստոս,
երեկ
եւ
այսօր,
նոյն
եւ
յաւիտեանս»։
Եւ
նմա
վայելէն
յինէն
եւ
ամենայն
էութեանց՝
օրհնութիւն
եւ
փառք
եւ
սէր
անդադար։
Ամէն.
ամէն.
ամէն։
