1.
ՀԱՅՐԸ
«Հայր
մեր
որ
յերկինս…»
Աստանդական
մ’ալեհեր,
ցուրտ
գիշերով,
բուք֊բորան ,
Մթին
փողոց
մը,
քարի
նստարանի
մը
վըրան ,
Իրեն
խարխուլ
կողին
վրայ
ընկողմանած
էր
արթուն ,
Երբ
ապաստան
փնտռեց
հոն
նիհար
տըղայ
մը
անտուն։
Խաւարին
մէջ
նայուածքներն
իրա՛ր
զարկին ,
շաչեցան…։
Ծերը
հեռու
քաշկռտեց
հիւանդ
մարմինն
իր
անձա՜յն.
Ճանչցե՛ր
էր.
բայց
չի
կրցաւ
ըսել՝
«Որդեա՛կ
մոլորուն ,
Զաւա՛կս
ես
զոր
լքեցի
անօթութեանս
օրերուն…»։
Թշուառութեան
հիւրընկալ
նստարանին
վրայ
քարի ,
Կեանքի
խաւար
գիշերով,
Մարդն
ու
Աստուածը
բարի ,
Պատահաբար,
կող
կողի,
երբոր
զիրար
տեսնային,
Եհովան
իր
լուսեղէն
պըսակին
մէջ
երկնային
Չէ՞ր
ամչնար
ըսելու
թշուա՛ռ,
անտէ՛ր,
խե՛ղճ
Մարդուն.
«Ես
եմ
քու
հայր
Արարիչդ,
ամենակալ ,
մշտարթուն…»։
Լօզան,
25
Փետր.
1909
