ՅԱՒԻՏԵՆԱԿԱՆ
ՀԵԳՆՈՒԹԻՒՆ
Գերի
տարուող
Դիւցազնի
պէս
ահաւոր
ու
հսկայ
Ես
կը
քալեմ
հեգնելով…
Հոգիս
լոկ
ցաւըս
կը
զգայ.
Մութ
ներսիդիս
անպատում
վերելքներով
կ’ողողի՛
Մինչ
շռնդիւն
շղթաս
շեշտ
կը
կապէ
ոտքըս
հողի…։
Հոլա՜,
ո՜վ
է
այս
ստուերն
հորիզոնին
հեռակայ ,
Թշուառութիւնն
է՝
տժգոյն
ոսոխ,
որ
դէպ
ինձ
կու
գայ ,
Մըռունչըս
դեռ
չերազուած
պայքարներով
է
յըղի.
Ու
քնարն
իմ
ձեռքի՛ն
մէջ
հէք
խաղալիք
մ'է
տըղի…։
Մոլորած
մեծ
Անուրջն
եմ,
ես
հին
Աստուածն
եմ
ինկած ,
Ա՜խ
ինչ
ցաւեր
ապրելու,
զոր
ոչ
ոքի
չեմ
ըսած ,
Ու
ամէն
բան
հեգնելով՝
նոյնիսկ
Ցաւիս
կը
խնդամ…
Պատառոտուն
բեհեզով
ես
Արքա՛յ
եմ,
ես
փարթամ ,
Ու
Արքայիս
հտպի՛տն
եմ՝
իմ
սկեպտիկ
խինդով
լա՜յն ,
Միայն
Արքայ
ու
հտպիտ
գլուխ
գլխի՝
մերթ
կու
լան։
Լօզան,
1
Դեկտ.
1909
