Բանաստեղծութիւններ, հատոր Բ

ՄԷԿ ԲԱՌէՆ ՄԻՒՍԻՆ

ՄԷԿ ԲԱՌԷՆ ՄԻՒՍԻՆ

Մէկ բառէն միւսին ճամբան մերթ կարճ է

հարթ ու հեզասահ

մերթ ալ մէկ բառէն միւս բառին երթալ

դժուար է

- ճամբան խութերով լեցուն -

 

Իսկ կայ որ ճամբան անել - ելք չանի –

Բառը չի հասնիր ուրիշ բառի քով

կը մնայ մինակ -

 

- Մեր ըսելիքը կը մնայ այսքան -

ԲԱՌԱԽԱՂ

Մենք կերպընկալ փոքրիկ ածու

Մինչդեռ կեանքը մերթ հոգածու

մերթ ծաղրածու

Մերթ մեր չորցած

տերեւները հաւաքող

փութաջան աւելածու

 

Մենք կը ծաղկինք

Եթէ նոյնիսկ կեանքը յաճախ

նուագածու է անվարժ

Որ միշտ սխալ կը նուագէ

նոյն բաժինը

նոյն երգին

ՔԱՐԷ ՄԱՆԵԱԿ

Քարէ մանեակ մը

անցուցեր վիզին

Այդ ծանրութիւնը

ես ըսեմ բախտի պէս

դուք ըսէք մեղքի պէս

կը  կրէ

 

Լաւ որ մորթը դիմացկուն է

Քարը

Չէ կրցեր թափանցել մորթէն ներս

ՔԱՐԷ ԿԱՄԱՐԸ

Այս կամարէն

երբ նայիս

Դէմդ աշխարհ մը քարի

եւ ժայռի –

Ու մարդիկ

 

-   Մարդիկ

Չոր քարի վրայ

բուսնող  ծառի պէս

ՔԱՐԷ ԳՆԴԱԿ

Գնդակը գնդակին

-   այսինքն քարը քարին -

պէտք է զարնել

 

Եւ կամ  երկու քարին

-   այսինքն երկու գնդակին միջեւ -
մէկ թիզը պէտք չէ անցնի

 

Եղա՞ւ -

Մեծ գնդակ մը

-  այսինքն մեծ քար մը -
Շահեցաք

ԲԱՌԻ ՄԸ ՈՐՈՇՈՒՄԸ

Բառը ձանձրացաւ

միշտ նոյնիմաստ ապրելէ

Իր տարիները թօթափեց

Փորձեց նոր իմաստ

 

- Թէ ինչ կ՚ըսէ - մարդիկ չհասկցան

 

Նորէն ալ առին մէկ կողմ դրին

որ օր մը տեդին գործածեն

ՀԱՐՑԵՐ

Բառը որ

Միապաղաղ ու միակերպ

հորիզոնական կը քալէ

Նախանձելով կը նայի

Բառին որ

կը մագլցի ուղղաձիգ 
Ու բախտն ունի

ամենաբարձր կատարին հասնելու

Մինչ բառը որ պարծենկոտ

կը մագլցի ուղղաձիգ

Նախանձելով կը նայի

բառին որ հորիզոնական կը քալէ եւ բախտն ունի

վերջնական հորիզոնին հասնելու

 

Իսկ բառը որ

Բառարանին մէջ ընկողմաներ է անշարժ

այդպիսի հարցեր չունի

ՎԵՐՋէՆ ՎԵՐՋ

Բառերը

Ուրախ զուարթ

Երբ տեղ կ’առնեն տողին մէջ

Կը մտմտա՞ն թէ արդեօք

Պիտի մնա՞ն ու պիտի

Վերապրի՞ն տողերուն հե

 

Մենք բախտակից բառերուն

Կը խորեինք թէ անոնց հետ

Պիտի մնա՞նք - չմնա՞նք –

Կարճ կամ երկար

Մեր գոյութեան

Վերջէն վերջ

 

ՔԱՐ ԱՆՍԱՀ

Երախտապարտ  եմ ցարերուն

- քարերէն

գոյատեւել սորվեցայ

 

Կուրծքս բացի խորշակին դէմ ու տօթին

Գիտցայ տեղին տարափին հետ

տեղն ի տեղօք մաքառիլ -

- Յղկուիլ

Ու յղկուած սիրտիս խորքէն պատգամել

Թէ երբեք

չեմ մոլորեր

անասելի մեղքերու մութ վիհին մէջ

 

Ես միշտ պարկեշտ

միշտ այլասէր

ու բարի

ոտնակոխ եմ եղեր թէպէտ

անիրաւուած համբերատար քարին պէս

Բայց վերապրեր  եմ

-   յաւէտ

պիտի տեւեմ քարին պէս

ՀԱՅՐ ՄԵՐ

Զաարպքփւքէնի մօտ

Պզտիկ անուշիկ քաղաք է Հոմպուրկը

Մեծ

Համալսարան մը ունի

 

Եւ  արդիաշէն եկեղեցի մը -

Հիմա հոն ենք մենք

Ու փորձելու համար աքուսթիքը սրահին

«Հայր Մեր» մը կ’երգենք

 

Երգը կ՚արձագանգէ այնքան անուշ

Որ չեմ գիտեր - իմ ձայնս Է թէ ոչ Անայիսին

Որ քովս ի վեր

կը ձայնակցի մեղմ

 

Այսպէս «Հայր Մեր» մըն ալ երգեր ենք ատենօք

Գեղարդի հին հին խոռոչներուն մէջ

-  Վստահ եմ - մեր ձայները հոն են տակաւին -
անկորուստ կառչած քարին ու ժայռին

 

Հիմա վիթրայներու գունագեղ  լոյսին  տակ 
Կերգենք հոս Հոմպուրկի եկեղեցւոյն մէջ –

Ասիկա հայուն «Հայր ՄԵր»ն է ամօթղած

-  սրտաբուխ ու պարզ -

զոր մեր Հայրը - աւա՜ղ - երբեմն չի լսեր