Գանձեր եւ ողբեր

Յ աւուրս սըգոյ Հայաստանեաց աղէտին,
Որ զՍուրբ Յակոբ ձեռաց մերոց խըլեցին,
Մեր հոգեւոր հայր Ամբակում Մահտեսին,
Աղիողորմ ողբս յօրինէր ի մահճին։

Է ր ի կսկիծ յոյժ ախտացեալ ծանրանայ,
Մինչ թարց ումեք զիւրոյ շարժիլն չկարենայ,
Ասէր զողբումն լալով առ իւր մերձակայ,
Ժամ ի եհաս, կացէք առ Տէր, բարով մնայ։

Ր աբունապետդ Եղիազար դու լըսէ,
Անդէպ վայրիքդ մընալն քո զիս խոցոտէ,
Անհուն ցաւոյդ դիպիլն քո զիս ցաւոտէ,
Թափուր մնացի յօրհնութենէդ, բարով մնայ։

Ե ղէ կարօտ՝ մնացի փափաք քո տեսուդ,
Հոգիս քակտաւ, կամ եւ հայիմ այդ ճանփուդ,
Այլ չեմ տեսներ, ճամբաքս եղեւ ի հեռուստ,
Զիս քո յաղօթս յիշէ առ Տէր, բարով մնայ։

Մ արտիրոս քաջ սուրբ վարդապետ՝ ունկն արա,
Թէպէտ յԵղիազար տեառնէ զըրկեցայ,
Փոխան եղբօրդ կանգնիս յիմ գլխուս վերայ,
Զկարգս կատարես քո սուրբ սիրոյդ, բարով մնայ։

Ի մ սիրելիքս այսօր ի ձէնջ հեռանամ,
Դուք առ միմեանս լիջիք սիրով յարաժամ,
Աւաք որդի՝ Տիլէկ նախաբարեկամ,
Սիրելիքս իմ ամանաթ քեզ, բարով մնայ։

Ա ՛յ էֆէնտի, հոգի եւ ճան Տէրտէր իմ,
Զկարգըս բոլոր կատարես եւ զկըտակս իմ,
Այլ եւ առ վարդապետսն արա զտապանս իմ,
Իրիցկին դու, քաղցրիկ իմ դուստր, բարով մնայ։

Է րէմիա հոգիածին իմ որդեակ,
Առ վարդապետն Եղիազար զայս պատմեա՛,
Զուրախութեան լուրն ի մարմնի ոչ լըւայ,
Թեւ իւր Աստուած, ասէ իւրեան՝ բարով մնայ։

Բ արձրելոյն տուն ըզՍուրբ Յակոբն առնէ նա,
Աշխարհ նորոգ պայծառութեամբ յար ցնծայ,
Քեզ ամանաթ, եկ ի հողս իմ աւետեա՛,
Զի զովասցի փըտեալ ոսկերքս, բարով մնայ։

Ա ՛ռ , սիրելի իմ զխաչս Սրբոյն Հռիփսիմեայ,
Քեզ յօգնութիւն՝ ի վերայ քո լաւ պահեա՛,
ԶԱստուածաշունչն Հոգեւորտեառն ընծայեա՛,
Վասն իմ հոգոյս աղօթեսցէ, բարով մնայ։

Ն ա՛ 'ւ որք հեռի կան սիրելիքս ողջունեա՛,
Յոյժ գորովով զմահտեսի մայրդ սփոփեա՛,
Որդեակ իմ, լաց դու ընդ նմին եւ ողբա՛,
Աշխարհ չասէ ինձ անորդի, բարով մնայ։

Ո ղորմելի ողբով բաներս դու ասա՛,
Եւ յուսով քո բարձ զդագաղս իմ եւ գընա՛,
Զիս քո ձեռամբ ի գերեզմանն ամփոփեա՛,
Օրհներգութեամբ ընդ քահանայսն, բարով մնայ։

Ղ եղի քան զմահ դառն եւ դիժար այլ չըկայ,
Բարեկամաց 'ւ ի ծանօթից հեռացայ,
Գործոց բարեաց մի՛ ձանձրանայք յարակայ,
Վարպետայք դուք եւ մահտեսիք, բարով մնայ։

Բ նաւ ի ձեր սէրդ անյագ գոլով զատեցայ,
Այլ չեմ տեսներ ճանփաքս հեռու էլվիտայ,
Ա՛յ սիրասնունդ որդեակ իմ դու Երեմիա,
Զասցեալ ողբերս լալով պատմէ, բարով մնայ։

Ք եզ Տէր Աստուած որդեակ արու յորժամ տայ,
Խնդրեմ զանունըն Ամբակում անուանեա՛,
Անզաւակիս ըզյիշատակն միշտ պահեա՛,
Ընդ պատմագիրս շարադրեա, կաց՝ բարով մնայ։

( Ձեռ. թիւ 1042, թղ. 77բ-79բ )

(Տուներու առաջին տառերը կը յօդեն
ՅԷՐԵՄԻԱԷ ԲԱՆ ՈՂԲՔ )։