ՆՈՒԷՐ

Նըւիրեց ինծի շուշանը ճերմակ

Զոր ակռաներով խածած էր հուրին,

Ներշընչելով շունչն իր մարմնի բոյրին

Այդ ծաղիկին մէջ՝ ցօղաւէտ համակ։

Ու փընտըռեցի անձկութեամբ մը տաք,

Ջլատիչ յոյզովն հոգւոյ սարսուռին,

Բուրմունքներն ամէն՝ որ հոն կը թառին,

Փափուկ թերթերուն ագուցուածքին տակ։

Ու փեթըռտելով թերթերը բոլոր՝

Ես հոն չը գըտայ երազ մ՚իրական.

Շուշանէն մընաց՝ լոկ ծըղօտ չոր…։

Քմահան բողդն էր հուրին այդ գարնան,

Շուշանն ալ ճերմակ ու բուրումնաւէտ՝

Մեր սին յոյսերուն ծաղիկը նամէտ։

1896