Աղցմիք

Ը. ՀԻՄԷ՜Ն, ՈՎ ԿՈՅՍ

Եւ յԱրուսեկին

Զոր թաւուտք գգուեն

Յախտարծարծ լերին

Ի թաւալոցէն,

Հրեշտակին մատունք

Սահին դիւրաշուրջք,

Ընդ կմբայն կայտառ

Շրթանցն ի ծրար:

Ի շրթանց փոքունց

Ի յաւէրժհարսանց

Պարզեալ դիւրալոյծ

Սնդուն գեղապանծ

Ունի զտաճարին

Զմուտ խորանին

Քարո՜զ պարծանաց

Կուսից ամոթլեաց :

«Հիմէ՜ն, ո՛վ դու կո՛յս,

Եւ պահեա՜լ անխախտ,

Լե՛ր ինձ կենախուզ

Կամ զկնքեալ դրախտ

Թողացո՛ բանալ,

Բարձր ի գլուխ սիգալ,

Յանմատոյցն յայլոց

Մտեալ հաւալոց:

Յի՛ս, կո՛յս, յի՛ս ցօղեա՛

Կուսութիւնս առատ

Նորոյդ Սանիրայ

Զուղխս անարատ,

Լիցի՜ ի թերափ,

Իսկ խարամանւոյն՝

Բաժա՜կ մահաթոյն» …:

……………………………………

Եւ հնձանահար

Թաթաւեալ զձորձս

Ի բոսոր պայծառ

Տաճարին ի մուտս,

Գայ որպէս փեսայ,

Նազի եւ ցնծայ.

Իսկ խարամանի՞ն.

— Ողբա՜յ ցաւագին: