Թ.
ԱՅՍ
Է
ՀԱՆԳԻՍՏ
ԻՄ
Որպէ՞ս
գգուէ
բնութիւն
զարեւ
Յետ
անձրեւաց,
յետ
բքոյն.
Որպէ՞ս
զարթնու
թօշնեալ
տերեւ
Ի
ցօղ
զուարթ
յետ
տապոյն.
Որպէ՞ս
լերինք,
հովիտք,
ծործորք
Մերկացեալ
զձոյլ
սառին,
Ընդ
շունչ
գարնան՝
որպէ՞ս
եւ
ձորք
Գեղեցկանան,
դալարին:
Որպէ՞ս
ըղձայ
այր
շինական
Բիւրաբեղուն
լի
հնձոց.
Կամ
այգւոյն
տէր՝
սիրտ
ի
բերան,
Որպէ՞ս
խաղողոյն
կթոց:
Որպե՞ս
նաւորդ
հողմակոծեալ
Անձկայ
հողոյն
հաստատուն.
Որպէ՞ս
նմա
շող
փայլակեալ
Զոր
հատանէ
լուսատունն.
[1]
Որպէ՞ս
ստրուկ
թոպեալ
ի
գանս
Որպէ՞ս
պասքի
փրկութեան,
Կամ
բռնութեանն
զոհ
ի
կապանս՝
Կապարանին
խորտակման:
Պատի՜ր
սոքա
են
ուրուականք
Առ
անձկութեամբ
հրեշտակին.
Չի՛ք
ի
բնաւս,
չի՛ք
օրինակ,
Որպէս
գրկաց
նա
կուսին:
Զմուռս
բուրեն
ստեանց
պտկունք,
Յայն
հոտոտի
մեր
քերուբ.
Ի
շաղ
կրծոց
նորա
պասուք՝
Ո՜հ,
բժշկի
ի
մի
ումպ:
Անդ
եւ
թակոյկք
ճախարակեայ
Ժմտեալ
նմա
գոգ
ի
խինդ,
Անդ
եւ
սոսորդ
ոչ
ի
բացեայ,
Երկի՜նք,
տրոփէ
սիրտն
ի
թինդ
…
Ի
սարաւոյթ
փրփրածնին
Կրկնամահկին
ընդ
ակօս,
Զդրանդեօք
յաւէրժհարսին
Քերի
հրեշտակին
փաղղոս…:
Կալեալ
զառու
կրկին
աղբեր՝
Ռահ
ցօղահար,
տայ
մղօ՛ն,
Եւ
սողոսկեալ
կռուի
ի
վեր՝
Մինչ
ի
Հայոց
Կոկիսոն
…
Յահեղ
ծարաւն
զջուր
խնդրեալ,
Եւ
ջո՛ւր
նմա՝
ընդ
եղէ՜գնն.
Եւ
ոռոգի
այն
ինչ
հերկեալ
Անդաստան
ընդ
երթեւեկն
…
Քամեալ
զբաժակ
սիրահոսան
Իբրեւ
զերկաթ
ի
մագնիտ՝
Ընդարմացեալ
մածնու
հրեշտակն,
«Այս
է,
գոչէ,
իմ
հանգիստ»:
[1]
Կամ
առ
ոչ
գոլոյ
ի
լեզուիս,
կամ
առ
մերոյ
տգիտութեան՝
զայս
բառ
ունիմք
յանգղիականէն
–
lighthouse
լուսատուն:
Խոստովանիմք,
բառս
այս
տեսաւ
ի
կիր
արկեալ
որպէս
«լուսատու
աշտարակ»
անշուշտ,
ստոյգ
թարգմանութիւն
ի
գերմանականէս
Lichthaus,
բայց
անգղիականին
համառօտութիւն՝
մանաւանդ
սիրելի
մերոց
է
ախորժակաց:
Այլ
ամենայն
ոք
զիւր
կամս
հաճեսցէ:
