ՅԻՍՈՒՍ
Ի
ՃԱՆԱՊԱՐՀՍ
ԽԱՉԱԿՐՈՒԹԵԱՆ
Խաչդ
ի
յուսդ
ա՛ռ,
ո՛վ
Յիսուս,
երթանք
ի
Բեթելայ
սար,
դու
նոր
Իսահակն
ես,
շալկածդ
քո
ողջակիզին
փայտն
է.
մի՛
հարցներ
թէ`
ո՞ւր
է
ոչխար
ողջակէզ.
դու
ես
միայն
ճշմարիտ
ողջակէզ,
զոր
Աբրահամ
գուշակեց
եւ
Հայրդ
պատրաստեց.
միայն
թէ
քո
զոհագործն
Աբրահամ
չէ,
այլ
նորա
ժպիրհ
եւ
անզգամ
որդիքներ։
Մինչ
դու
վաստակաբեկ
եղած,
հատկլեալ
շնչով
կը
տանէիր
քո
մահուդ
փայտը,
եւ
ծունկերդ
կթուցեալ
այլ
եւս
չկարէիր
ոտն
յոտին
փոխել
ու
յառաջ
երթալ.
դու
օր
զօրավիգ
էիր
անկեալ
մարդկութեան,
եւ
Մարգարէին
ձայնով
խրախոյս
կը
կարդայիր.
«Զօրացարու՛ք,
ձեռք
լքեալք,
եւ
ծունկք
կթուցեալք»։
Քո
չարամիտ
խաչահանուք
կարծեցին
թէ`
մի
գուցէ
առանց
խաչի
անարգութեան
եւ
աշխարհատես
խայտառակութեան
մեռնիս
դու
կիսաճամբուն
վերայ.
ուստի
քեզ
համար
պահակ
կալան
Կիւրենացի
Սիմոն,
որ
պահ
մի
քո
խաչ
կրեց
մինչեւ
շունչ
առիր
եւ
դարձեալ
ինքնին
բարձիր
քո
խաչափայտն։
Զի
քեզ
սիրելի
էր
քո
զօրութեան
զէն
յուսիդ
վերայ
տանել
պարծանօք,
ինչպէս
մի
քաջագօտի
զինուոր
պատերազմին։
Եւ
քո
զէն
պողովատիկ
սուր
չէր,
այլ
անտաշ
անարուեստ
փայտ
մի,
որով
զինավառեալ
էիր
աշխարհի
իշխանին
զօրութիւնը
խորտակել։
Ելէ՛ք
եւ
տեսէ՛ք,
դստերք
Երուսաղէմի,
ելէք
եւ
տեսէք
մեր
նոր
Սողոմն
արքային
նորօրինակ
հարսանեաց
պսակը.
որով
յաւուր
փեսայութեան
իւրոյ
կը
պսակէ
զինքն
մայրն
իւր
Սիօն։
Կուլաք,
կ»աշխարէք
եւ
սրտակոծ
կը
լինիք,
տեսնալով
որ
փեսայն
մահապարտ
մի
խաչակիր
է։
Ասեն
թէ
անմահ
Աստուածորդի
է,
եւ
այսօր
ի
մահ
կ»երթայ.
ասեն
թէ
թագաւոր
է,
այլ
գլխոյն
թագ
փուշ
պսակ
է.
ասեն
թէ
Սողոմոնի
երգած
անձկալի
եղբօրորդին
եւ
փեսան
է,
իւր
հարսնեւորք`
սուսերակիր
զինուորներն
են.
պսակադիրք`օրինաց
վարդապետներ
եւ
դպիրներն
են.
պարահանդէս
ուրախութիւնն`
Երուսաղէմի
դստերաց
ողբ,
կոծ
ու
լացն
է։
Եւ
այսպէս
կը
կատարի
նախագուշակին
խօսք
թէ.
«Յաւուր
յայնմիկ
սաստկասցի
կոծ
յԵրուսաղէմ,
իբրեւ
կոծ
նռնենեաց
կոտորելոց
ի
դաշտի»։
