[ԵՂԾ ԱՂԱՆԴՈՑ ԵԶՆԻԿԻ ԿՈՂԲԱՑՒՈՅ]

Դարձեալ, եւ զոր արդարն ասեն՝ թե արդարեւ արդար էր, յետ բաժանելոյ զիշխանութիւնսն, իւր զերկինսն երկոսին առնլոյ, եւ հիւղեայ եւ որդւոցն նորա զերկիր միայն թողլոյ, զիա՞րդ էր զի միւսանգամ նորա աշխարհին ցանկացեալ, ասէր՝ թե տուր ինձ ի կառոյդ քումէ, եւ յինէն տաց ոգի, եւ արասցուք մարդ ըստ նմանութեան մերում. որ ոչ արդարոյ գործ է՝ այլոյ աշխարհի ցանկանալ՝ այլ անիրաւի։

367 Կամ հիւղեայն զիա՞րդ ընդ միտս հարեալ էր, ընդ մի անգամ բաժանելոյն ի նմանէ՝ դարձեալ հաղորդութիւնս առնել, եւ անձամբ անձին նենգել եւ մասնմուտ առ[256]նել աւտարի յիւր աշխարհն, զի առնիցէ անդ զԱդամն եւ զամուսինն նորա, որ մերթ ի սա տայր ձեռն եւ մերթ ի նա։

368 Բայց եւ տէր արարածոց զարդարն միայն զիա՞րդ կոչիցեն. զի եւ յառաջնումն, որպէս ասեն, ոչ միայն ինչ արար, այլ հ297rասարակ արարին զինչ եւ արարին. եւ յերկրորդումն ի հասարակաց նիւթոյ արարին զմարդն, եւ երկոքին զոյգ ուրախ լինեին ի նմա։

369 <Եւ երկոքին զոյգ զիա՞րդ պատուիրեին նմա եւ ուրախ լինեին ի նմա>։ Զի թե՝ որպէս ասենն՝ արդար միայն էր աւրինացն աստուած, յայտ է՝ եթե զարդարութեան եւ պատուիրանս տայր նմա. եւ եթե չար միայն էր հիւղն, հարկ էր՝ եթե չարեաց եւեթ խրատ տայր նմա։

Եւ ո՞ւր էր զի երկոքին ուրախ լինեին ի նմա՝ որ հակառակ միմեանց տային զպատուէրս. մին՝ զբարեաց իբրեւ զբարի. եւ մին՝ զչարեաց իբրեւ զչար։ Զի ոչ արդարոյ, որ բնութեամբ արդար իցէ, մարթի զչար ինչ պատուէր տալ. եւ ոչ չարի, որ բնութեամբ [257] չար իցէ, զբարւոյ խրատ տալ։

370 Այլ եւ ուրախ լինել չարին ուստի՞ էր, որ միշտ խաւարինն եւ գժդմագոյն էր։

Կամ արդարոյ նենգել, որ ի բնէ արդարակորով եւ խրաւախորհ էր, որում չէր մարթ իւր միայն ռխորելք զմարդն հասարակաց ստեղծուած։

Այլ իբրեւ արդարոյ պարտ էր խորհել՝ թե որպէս ի միասինն արարաք զնա, առ հասարակ արժան է մեզ եւ վայելել ի նմա։

Բայց ոչ իբրեւ զարդարակորով, այլ իբրեւ 297v զնենգաւոր եւ զկասկածոտ առեալ մեկուսի զմարդն զեղծուցանէր՝ թե ես եմ աստուած, եւ չիք այլ ոք բայց յինէն։

Եւ ի դէպ էր Ադամայ ասել՝ թե մինչ առնելն կամեցար զիս, գոյր այլ աստուած, յորժամ զհողն խնդրեցեր. եւ արդ զի խորելդ զիս քեզ կամիս միայնոյ, դու միայն իցես աստուած, եւ այլ ոք ոչ։

Այլ թերեւս ի համբաւէ մահուանն զարհուրեցաւ՝ զոր թե կամէր թե չկամէր սակայն կրեաց։

371 [258] Եւ զայն ոչ գիտէր՝ թե առ նենգելն նենգէ նմա հիւղն, եւ ընկղմէ զմի անուն նորա ի մէջ բազում աստուածոց՝ զոր առնէր գայթակղութիւն մարդոյն։

Եւ այնպիսի վնասու ոչ յետնամեղն եղեւ պատճառ, այլ որ նախն նենգեաց։ Զի թե նորա զայնպիսի արուեստ չէր ցուցեալ, հիւղն ոչ իմանայր։

372 Այլ ինքն եղեւ վարդապետ, եւ իւրոյ նենգութեանն, եւ հիւղեայ խորամանկութեանն։