Մարկիոն
մոլորեալ
մուծանէ
աւտարութիւն
ընդդէմ
աստուծոյն
աւրինաց,
եդեալ
ընդ
նմա
եւ
զհիւղն
էութեամբ
եւ
երիս
երկինս։
Ի
միոջն,
ասեն,
բնակեալ
է
աւտարն.
եւ
յերկրորդումն
աւրինացն
աստուած.
եւ
յերրորդումն
զաւրք
նորա.
եւ
յերկրի
հիւղն,
եւ
կոչեն
զնա
զաւրութիւն
երկրի։
Եւ
այնպէս
կարգէ
զաշխարհէ
եւ
զարարածոց,
որպէս
աւրէնքն
ասեն։
Այլ
եւ
յաւելու՝
թե
հաղորդութեամբ
ընդ
հիւղեայն
արար
զամենայն
զոր
արար.
եւ
որպէս
թե
էգ
ոք
ինչ
եւ
կին
ամուսնութեան
էր
հիւղն։
Եւ
յետ
առնելոյ
զաշխարհս
ել
ինքն
զաւրաւքն
հանդերձ
[244]
յերկինս.
եւ
հիւղն
եւ
որդիք
նորա
մնացին
յերկրի.
եւ
կալան
զիւրաքանչիւր
իշխանութիւն,
հիւղն
յերկրի,
եւ
աւրինացն
աստուած
յերկինս։
Եւ
տեսեալ
աւրինացն
աստուծոյ՝
թե
գեղեցիկ
է
աշխարհս,
խորհեցաւ
292r
առնել
ի
սմա
մարդ։
Եւ
իջեալ
առ
հիւղն
յերկիր,
ասէ.
տուր
ինձ
ի
կառոյդ
քումէ,
եւ
յինէն
տամ
ոգի.
եւ
արասցուք
մարդ
ըստ
նմանութեան
մերում։
Տուեալ
նմա
հիւղեայն
յերկրէ
իւրմէ.
ստեղծ
զնա
եւ
փչեաց
ի
նա
ոգի.
եւ
եղեւ
Ադամ
ի
շունչ
կենդանի.
եւ
վասն
այնորիկ
անուանեցաւ
Ադամ,
զի
ի
կաւոյն
արարաւ։
Եւ
ստեղծեալ
զնա
եւ
զամուսինն
նորա,
եւ
եդեալ
ի
դրախտին՝
որպէս
եւ
աւրէնքն
ասեն,
գային
հանապազ
պատուիրեին
նմա.
եւ
ուրախ
լինեին
ի
նմա
իբրեւ
յորդւոջ
հասարակաց։
Եւ
տեսեալ,
ասէ,
աստուծոյն
աւրինաց՝
որ
տէրն
էր
աշխարհի՝
թե
ազնուական
է
Ադամ
եւ
արժանի
[245[
սպասաւորութեան,
հնարեցաւ՝
եթե
զիարդ
կարասցէ
գողանալ
զնա
ի
հիւղեայն,
եւ
յիւր
կողմն
միաբանել։
Առեալ
զնա
ի
մի
կողմն,
ասէ,
Ադամ՝
ես
եմ
Աստուած
եւ
չիք
այլ
ոք,
եւ
բայց
յինէն
այլ
աստուած
քեզ
մի
լիցի։
Ապա
թե
ունիցիս
զոք
առ
աստուածս
բայց
յինէն,
գիտասջիր
զի
մահու
մեռանիցիս։
Եւ
իբրեւ
ասաց
զայս
ցնա
եւ
յիշատակեաց
նմա
զանուն
մահու,
զահի
հարեալ
Ադամայ՝
սկսաւ
տակաւ
զա292vնձն
մեկնել
ի
հիւղեայն։
Եւ
եկեալ
հիւղեայն՝
պատուիրել
նմա
ըստ
սովորութեանն,
տեսանէր՝
զի
ոչ
անսայր
նմա
Ադամ,
այլ
ռխորշեալք
ի
բաց
մերժէր,
եւ
չմերձենայր
առ
նա։
Յայնժամ
հիացեալ
ի
միտս
իւր
հիւղեայն,
իմացաւ՝
թե
տէրն
արարածոց
նենգեաց
նմա։
Ասէ.
յականէ
աղբերն
պղտորեալ
է
ջուր
նորա։
Զի՞նչ
է
այս.
չեւ
եւս
բազմացեալ
Ադամայ
ծննդովք,
եւ
գողացաւ
զնա
անուամբ
աստուածութեանն
իւրոյ
յինէն։
Որովհետեւ
ատեաց
[246[
զիս,
եւ
ոչ
պահեաց
ընդ
իս
զդաշնն,
ես
արարից
աստուածս
բազումս,
եւ
լցից
նոքաւք
զաշխարհ
գոյիւ
իւրով,
զի
խնդրիցէ՝
թե
ով
իցէ
Աստուած,
եւ
ոչ
գտանիցի։
Եւ
արար,
ասեն,
կուռս
բազումս
եւ
անուանեաց
զնոսա
աստուածս,
եւ
ելից
նոքաւք
զաշխարհ։
Եւ
ընկղմեցաւ
անուն
աստուծոյ՝
որ
տեառնն
արարածոց՝
ի
մէջ
անուանց
բազում
աստուածոց,
եւ
ոչ
ուրեք
գտանէր։
Եւ
մոլորեցաւ
ծնունդ
նորա
նոքաւք,
եւ
ոչ
պաշտէր
զնա,
զի
ձգեաց
զամենեսին
առ
ինքն
հիւղն,
եւ
ոչ
ետ
թոյլ
եւ
ոչ
միում
ի
նոցանէ
պաշտել
զնա։
Յայնժամ,
ասեն,
բարկացաւ
տէրն
արարածոց,
զի
թ293rողին
զնա
եւ
անսացին
հիւղեայն։
Եւ
մի
ըստ
միոջէ,
որ
ելանեին
ի
մարմնոց
իւրեանց,
արկանէր
զնոսա
առ
ցասման
ի
գեհեն։
Եւ
զԱդամ
արկ
ի
գեհեն
վասն
ծառոյն։
Եւ
այնպէս
արկանէր
գայր
ի
գեհեն
զամենեսին,
մինչեւ
ցքսան
եւ
ինն
դար։
Եւ
տեսեալ,
ասեն,
աստուծոյն
[247]
բարւոյ
եւ
աւտարի,
որ
նստէր
յերրորդ
երկինս,
թե
այնչափ
ազգք
կորեան
եւ
տանջեցան
ի
մէջ
երկուց
նենգաւորաց՝
տեառնն
արարածոց
եւ
հիւղեայ,
ցաւեաց
նմա
վասն
անկելոցն
ի
հուր
եւ
տանջելոց։
Առաքեաց
զորդի
իւր
երթալ
փրկել
զնոսա,
եւ
առնուլ
զնմանութիւն
ծառայի,
եւ
լինել
ի
կերպարանս
մարդոյ
ի
մէջ
որդւոց
աստուծոյ
աւրինացն։
Բժշկեսջիր,
ասէ,
զբորոտս
նոցա,
եւ
կեցուսջիր
զմեռեալս
նոցա,
եւ
բացջիր
զկոյրս
նոցա,
եւ
արասջիր
ի
նոսա
բժշկութիւնս
մեծամեծս
ձրի,
մինչ
զի
տեսանիցէ
զքեզ
տէրն
արարածոց,
եւ
նախանձիցի,
եւ
հանիցէ
զքեզ
ի
խաչ։
Եւ
ապա
ի
մեռանելն
քում՝
իջցես
ի
դժոխս,
եւ
հանցես
զնոսա
անտի։
Զի
չեն
սովոր
դժոխք՝
ընդունել
ի
միջի
իւրեանց
զկեանս։
Եւ
վասն
այնորիկ
ելանես
ի
խաչ,
զի
նմանեսցիս
մեռելոց,
եւ
բ293vացցէ
դժոխականն
զբերանն
իւր՝
ընդունել
զքեզ,
եւ
մտցես
ի
մէջ
նորա,
եւ
թափուր
արասցես
զնա։
[248]
Եւ
իբրեւ
եհան
զնա
ի
խաչ,
ասեն
էջ
ի
դժոխսն,
եւ
թափուր
արար
զնա։
Եւ
հանեալ
զոգիսն
ի
միջոյ
նորա,
տարաւ
յերրորդ
երկինսն
առ
հայրն
իւր։
Եւ
տէրն
արարածոց
զայրացեալ՝
առ
ցասմանն
եցել
զպատմուճանն
իւր
եւ
զվարագոյր
տաճարին
իւրոյ.
եւ
խաւարեցոյց
զարեգակն
իւր.
եւ
զգեցոյց
թուխս
աշխարհին
իւրում.
եւ
նստաւ
ի
սուգ
առ
տրտմութեանն։
Ապա
երկրորդ
անգամ
իջեալ
Յեսու
կերպարանաւք
աստուածութեան
իւրոյ
առ
տէրն
արարածոց,
դնէր
դատ
ընդ
նմա
վասն
մահուն
իւրոյ։
Եւ
տեսեալ
տեառնն
աշխարհի
զաստուածութիւնն
Յեսուայ,
գիտաց՝
թե
գոյ
այլ
աստուած
արտաքոյ
քան
զնա։
Եւ
ասէ
ցնա
Յեսու.
դատաստան
կայ
իմ
ընդ
քեզ.
եւ
մի
ոք
լիցի
դատաւոր
ի
միջի
մերում,
այլ
քո
իսկ
աւրէնքն՝
զոր
գրեցեր։
Եւ
իբրեւ
եդին
զաւրէնսն
ի
միջի,
ասէ
ռցնա
Յեսու.
ո՞չ
դու
գրեցեր
յաւրէնսդ
քում՝
թե
որ
սպանանիցէ,
մեռցի.
եւ
որ
[249]
հեղու
զարիւն
արդարոյ,
հեղցեն
զարիւն
նորա։
Եւ
ասէ,
այո,
ես
գրեցի։
Եւ
ասէ
ցնա
Յես294rու.
արդ
տուր
զքեզ
ի
ձեռս
իմ,
զի
սպանից
եւ
հեղից
զարիւն
քո,
որպէս
սպաներն
դու
զիս
եւ
հեղեր
զարիւն
իմ։
Զի
արդար
եմ
իրաւամբք
քան
զքեզ,
եւ
երախտիս
մեծամեծս
արարի
յարարածսն
ռքում։
Եւ
սկսաւ
համարել
զերախտիսն,
զոր
արար
յարարածս
նորա։
Եւ
իբրեւ
ետես
տէրն
արարածոց՝
թե
յաղթեաց
նմա
եւ
եւ
ոչ
գիտէր
զինչ
խաւսիցի,
քանզի
յիւրոց
աւրինացն
պարտաւորեցաւ.
եւ
չգտանէր
տալ
պատասխանի,
զի
եղեւ
մահապարտ
փոխանակ
մահուանն
նորա
-
ապա
յողոքս
անկեալ
աղաչէր
զնա՝
թե
փոխանակ
զի
մեղայ
եւ
սպանի
զքեզ
յանգէտս,
քանզի
ոչ
գիտացի՝
թե
աստուած
իցես,
այլ
մարդ
համարեի
զքեզ,
տուեալ
քեզ
ընդ
այնր
վրիժուց՝
զամենեսեան
որ
կամիցին
հաւատալ
ի
քեզ՝
տանել
յո
եւ
կամիցիս։
Ապա
թողեալ
զնա
Յեսուայն՝
յափշտա[250]կեաց
առ
զՊաւղոս,
եւ
յայտնեաց
նմա
զգինսն,
եւ
առաքեաց
զնա
քարոզել՝
թե
գնոց
գնեալ
եմք
մեք,
եւ
ամենայն
որ
հաւատայ
ի
Յեսու՝
վաճառեցաւ
յարդարոյ
անտի
բարւոյն։
ռԱյս
սկիզբն
է
աղանդոյն
Մարկիոնայ,
294v
թող
զայլ
բազում
թարմատարսն։
Եւ
զայս
ոչ
ամենեքին
գիտեն,
այլ
սակաւք
ի
նոցանէ.
եւ
աւանդեն
զուսումնն
միմեանց
ի
բերանոյ.
ասեն,
աւտարին
գնովք
գնեալ
է
զմեզ
ի
տեառնէն
արարածոց,
եւ
թե
ո՞րպէս
կամ
իւ՞
գնեալ
իցէ,
զայն
ոչ
ամենեքին
գիտեն։
