[ԵՂԾ ԱՂԱՆԴՈՑ ԵԶՆԻԿԻ ԿՈՂԲԱՑՒՈՅ]

Այլ եւ երկիր, 271r ասեն, ի միջոցի կայ։ Եւ տան աւրինակ ինչ այսպիսի՝ թե զփամփուշտ, յորժամ փչել կամիցիս, ընկեա ի ներքս հատ մի կորեկան, եւ փուքն՝ որ ի փամփշտին արգելու՝ առնու զկորեկահատն եւ ի միջոցի ունի, ոչ ի վեր տայ գալ եւ ոչ ի խոնարհ [192] ձգել։ Նոյնպէս, ասեն, եւ աւդս՝ որ է ի մէջ գնդին երկնից՝ փակեալ կայ, եւ ունի զաշխարհս ի հասարակածի. ոչ ի վեր տայ վերանալ եւ ոչ ի խոնարհ հակել։

278 Նախ յիւրեանց իսկ բանիցն յանդիմանին։ Զի ասեն՝ թե որ ինչ թեթեւ է, ի վեր կողմն գնայ, եւ որ ինչ ծանր է, ի խոնարհ։ Որպէս եւ փորձ իսկ իրացն յայտ առնէ։ Զի ծուխ եւ շոգի երկրի՝ եւ բոց հրոյ, քանզի թեթեւք են, ի վեր կողմն գնան. եւ զքար եւ զերկաթ եւ զփայտ եւ զայլ եւս ինչ նոյնպիսիս, որչափ եւ ի վեր ոք ձգիցէ՝ ի խոնարհ միտեալ՝ իջանեն։ Եւ եթե զսակաւ ինչ զծանրութիւնս ոչ կարէ աւդն ի վեր առնուլ ունել, ո՞րչափ եւս առաւել զայնչափ ծանրութիւն երկրի չէ հնար աւդոյ ի վեր ունել, այլ Աստուծոյ բանին՝ որ կացոյց զնա ի վերայ ոչնչի։

Եւ որ երկմտիցէ ոք՝ թե զիա՞րդ կարիցէ ռայսչ271v <ափ> ծանրութիւն ի վերայ ոչնչի կալ, հայեցեալ յերկնիցն հաստատութիւն՝ որ ոչ ի վե[193]րայ իրիք կայ, եւ հաւանեսցի՝ թե որ զերկինս բանիւ հաստատեաց ի վերայ ոչնչի. նոյն եւ զերկիր կացոյց ի վերայ ոչնչի, եւ նորինն հրամանն ունի զերկոսին անշարժս եւ ետեղակալս։ Ըստ այնմ՝ թե ինքն ասաց, եւ եղեն. հրամայեաց, եւ հաստատեցան։ Եւ կացոյց զնոսա յաւիտեան եւ յաւիտեանս յաւիտենից հրաման եդ, եւ ոչ անցցէ։

279 Այլ ասեն։ Եթե ի վերայ ոչնչի կայ երկիր, զիա՞րդ ասէ Դաւիթ՝ թե հաստատեաց զերկիր ի վերայ ջուրց, եւ դարձեալ՝ թե ինքն ի վերայ ծովու արկ զհիմունս նորա, եւ ի վերայ գետոց պատրաստեաց զնա։

280 Որ զայդն ի Դաւթայ լուաւ, զմիւսն ի Յոբայ եւ յԵսայեայ լուիցէ։ Զի նոքա ի վերայ ոչնչի ասեն, եւ սա ի վերայ ջուրց։ Արդ ոչ եթե հակառակ ինչ միմեանց են գիրք, այլ զոր միոյն թողեալ է, միւսն եւս լնու նովին հոգւով։ Որպէս տեսանեմք իսկ՝ զի զոր ինչ Մովսեսի չէ ասացեալ, այլ մարգարէք լցին [194] նովին հոգւով։ Մովսէս ասէ. եստեղծ Աստուած զմարդն հող յերկրէ, եւ փչեաց ի նա շունչ կենդ272rանի։ Եւ փչելն դեռ եւս ի միջի կայ կարծելոյ՝ թե իցէ արարած շունչն թե չիցէ։ Արդ գայ Զաքարիա մարգարէ նովին հոգւով վարեալ, ցուցանէ զարարած շնչոյն, ասէ, որ հաստատէ զհոգի մարդոյն ի նմա, եւ Եսայիաս ասէ՝ թե զամենայն շունչ ես արարի։

281 Նոյնպէս եւ ոչ զհրոյ, եւ ոչ զջրոյ, եւ ոչ զաւդոյ, եւ ոչ զփայլատականց, եւ ոչ զորոտմանէ, եւ ոչ զխաւարէ ճառէ ինչ Մովսէս. զորս յերկուց ի մեծ անաւթոցն, յերկնից եւ յերկրէ, պարտ է իմանալ՝ թե ամենայն ինչ որ ի միջի նոցա գտանի՝ հարկ է զի ընդ ռնոսինք արարեալ իցէ. ըստ այնմ՝ թե արար Աստուած ռզերկինս եւ զերկիր եւ զամենայն որ ի նոսա։