Մարկիոնս
այս
ի
Պոնտացւոց
աշխարհէ
անտի
եղեալ
էր,
որդի
եպիսկոպոսի։
Եւ
ապականեալ
զկոյս
մի,
գնաց
փախստական
վասն
մերժելոյ
զնա
յեկեղեցւոյ՝
իւրոյ
իսկ
հաւրն։
Եւ
երթեալ
ի
Հռոմ
խնդրել
ապաշխարութիւն
<յանց
որ
անդ
եին>
յայնմ
ժամանակին,
եւ
չհասեալ
այնմ՝
գրգռեցաւ
ընդդէմ
հաւա[297]տոց։
Եւ
եդեալ
երիս
առաջս,
ուսուցանէ
զբարւոյ
եւ
զարդարոյ
եւ
զչարէ։
Եւ
զնոր
կտակարանս
աւտարոտի
համարի
ի
հնոյն
եւ
յայնմանէ՝
որ
ի
նմայն
խաւսէր։
Զյարութիւն
մարմնոյ
արհամարհէ։
Եւ
մկրտութիւն
ոչ
մի
միայն
տայ,
այլ
եւ
երիս
յետ
յանցանելոյ։
Եւ
փոխանակ
երախայից
մեռելոց՝
այլոց
ռստիպէք
առնուլ
կնիք։
Եւ
այնչափ
յանդգնեալ,
մինչեւ
կանանց
հրամայէ
մկրտութիւն
տալ.
զոր
ոչ
ոք
314v
իշխեաց
յայլոց
աղանդոցն
առնել.
ոչ
կնիք
կրկին
եւ
երեքկին
տալ,
եւ
ոչ
զկանայս
առ
քահանայս
ունել։
Նա
եւ
նմա
իսկ
ուստի՞
իցէ
քահանայութիւնն.
որոյ
ապականեալ
զկոյս՝
տարագիր
եղեւ
յեկեղեցւոյ
յիւրմէ
հաւրէ,
մինչեւ
ապաշխարութեան
եւս
հասանել
ոչ
եղեւ
արժանի։
Եւ
յիրաւի
չեղեւ
արժանի,
զի
ի
պատգամս
հոգւոյն
սրբոյ
իշխեաց
ձեռն
արկանել,
զկէսն
հատանել
ընկենուլ
իբրեւ
զխոտան,
եւ
զկէսն
ընտրել
առնուլ
իբրեւ
զպիտոյս։
Եւ
զայն
ոչ
գիտէ՝
[298]
թե
յորժամ
ի
ռմարմնոյք
մատն
մի
կտրիցէ
առնուցու,
զամենայն
մարմնոյն
իսկ
վկայէ՝
սակաւ
ինչ
մասնն
կտրեալ։
Առաւել
եւս
յանդիմանէ
զնա
կատարիչ
աւրինացն,
որ
ասէր՝
թե
ոչ
եկի
լուծանել
զաւրէնս
եւ
զմարգարէս,
այլ
լնուլ
զնոսա.
եւ
Առաքեալն,
որ
ասէ՝
թե
Քրիստոս
է
խաղաղութիւնն
մեր,
որ
արար
զերկոսին
մի։
Որում
փառք
յաւիտեանս
յաւիտենից.
ամէն
ամէն։
