[ԵՂԾ ԱՂԱՆԴՈՑ ԵԶՆԻԿԻ ԿՈՂԲԱՑՒՈՅ]

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա

Այլ զի մի պատուաւք ինքնակացութեան տգիտաց կարծիցին, որոց արարածն ի Մովսեսէ ոչ ճառեցաւ, առ ի հատանելոյ [195] զպատճառն պատճառախնդրացն՝ այլովք մարգարէիւք նոյն հոգի ընծայեցուցանէ զարարածն նոցա։

283 Նախ Դաւիթ իսկ, որով զամենայն իմանալի զաւրութիւնսն եւ զերեւելի արարածս ի փառատրութիւն արարչին կոչէ, յորժամ ասիցէ. 272v աւրհնեցէք զնա երկինք եւ երկիր եւ հրեշտակք եւ զաւրութիւնք եւ հուր եւ հողմք եւ մրրիկք՝ որ առնեն զբան նորա։

Եւ որ ի պաշտաւն մտանեն, եւ զարբանեկութիւնն հարկանեն, յայտ է՝ թե արարածք են։

Եւ ձիւն եւ սառն եւ կարկուտ եւ մրրիկք՝ թե յայլմէ արարչէ եին, ոչ կոչէր զնոսա հոգին ի փառաւորութիւն, այլ իբրեւ զաւտարոտիս մեկուսի դնէր։

Բայց նա, տեսանեմք աւանիկ՝ զի ոչ զնոսա միայն, այլ եւ զվիշապս եւ զգազանս եւ զխաւար եւ զփայլատակունս, զոր ի չարէ դնեն, ի նոյն փառատրութիւն նորին հոգւոյ կոչեցեալ, եւ Դաւթաւ եւ երեք մանկամբքն ի հնոցի անդ ընծայեցուցանէ, զի ցուցցէ՝ եթե յումէ արարեալ են, [196] ի նորին եւ ի փառատրութիւն յիրաւի կոչին։

Եւ ոչ որպէս Մարկիոնն դանդաչէ՝ թե արդարոյն արարածոց պարտ է աւտարին բարւոյ պաշտաւն մատուցանել վասն բարերարութեան. զորոյ անհամութիւնն ի դէպ ժամանակի յանդիմանեսցուք։