Այլ
զի
մի
պատուաւք
ինքնակացութեան
տգիտաց
կարծիցին,
որոց
արարածն
ի
Մովսեսէ
ոչ
ճառեցաւ,
առ
ի
հատանելոյ
[195]
զպատճառն
պատճառախնդրացն՝
այլովք
մարգարէիւք
նոյն
հոգի
ընծայեցուցանէ
զարարածն
նոցա։
283
Նախ
Դաւիթ
իսկ,
որով
զամենայն
իմանալի
զաւրութիւնսն
եւ
զերեւելի
արարածս
ի
փառատրութիւն
արարչին
կոչէ,
յորժամ
ասիցէ.
272v
աւրհնեցէք
զնա
երկինք
եւ
երկիր
եւ
հրեշտակք
եւ
զաւրութիւնք
եւ
հուր
եւ
հողմք
եւ
մրրիկք՝
որ
առնեն
զբան
նորա։
Եւ
որ
ի
պաշտաւն
մտանեն,
եւ
զարբանեկութիւնն
հարկանեն,
յայտ
է՝
թե
արարածք
են։
Եւ
ձիւն
եւ
սառն
եւ
կարկուտ
եւ
մրրիկք՝
թե
յայլմէ
արարչէ
եին,
ոչ
կոչէր
զնոսա
հոգին
ի
փառաւորութիւն,
այլ
իբրեւ
զաւտարոտիս
մեկուսի
դնէր։
Բայց
նա,
տեսանեմք
աւանիկ՝
զի
ոչ
զնոսա
միայն,
այլ
եւ
զվիշապս
եւ
զգազանս
եւ
զխաւար
եւ
զփայլատակունս,
զոր
ի
չարէ
դնեն,
ի
նոյն
փառատրութիւն
նորին
հոգւոյ
կոչեցեալ,
եւ
Դաւթաւ
եւ
երեք
մանկամբքն
ի
հնոցի
անդ
ընծայեցուցանէ,
զի
ցուցցէ՝
եթե
յումէ
արարեալ
են,
[196]
ի
նորին
եւ
ի
փառատրութիւն
յիրաւի
կոչին։
Եւ
ոչ
որպէս
Մարկիոնն
դանդաչէ՝
թե
արդարոյն
արարածոց
պարտ
է
աւտարին
բարւոյ
պաշտաւն
մատուցանել
վասն
բարերարութեան.
զորոյ
անհամութիւնն
ի
դէպ
ժամանակի
յանդիմանեսցուք։