Կամիմ
աստանաւր
ցուցանել
զխառնիլն
խնամութեամբ
Բագրատունեաց
եւ
Արշակունեաց
եւ
անդանաւր
սկիզբն
արկեալ
տեսչութեանն
աստուծոյ՝
հանել
զնոսա
ի
պատիւ
եւ
յաթոռ
թագաւորութեանն,
զնախնոյն
նոցա
զԴաւթի
մարգարէի
եւ
զաստուածահաւր
խոստացեալ
խոստումն:
Եւ
վաւերական
առնէ
զբան
ճշմարիտ
ուխտին՝
ի
թագաւորական
դնել
աթոռ,
որպէս
ի
ձեռն
հաւատալոյն
ի
Քրիստոս:
Թագադիրք
եւ
ասպետք
մեծարեցան
ի
թագաւորացն
Արշակունեաց,
նա
եւ
խնամութեամբ
ընդ
նոսին
խառնեալ՝
պատուադրեցան:
Եւ
իբրեւ
կարի
գովելի
եւ
ուղիղ
կենաց
զհետ
եղեն,
զԴաւթեանն
ժառանգեցին
աւծումն
եւ
պատիւ՝
նստելով
յաթոռ
նորա,
ի
վերայ
բոլոր
Հայոց,
թագաւորելով
Աշոտ
յերկրիս
Հայաստանեաց
ի
Շիրակ
գաւառի,
ի
Շիրակաւանն
աւանի,
որպէս
հանդերձեալ
եմք
գրել:
Բայց
նախ՝
կարգեսցուք
զխառնիլն
խնամութեամբ,
յետ
այնորիկ
ապա՝
զգալն
կարգաւ
ի
հաւրէ
յորդի,
մինչեւ
յԱշոտ,
նախնին
թագաւորաց:
<Ի>
թագաւորեցուցանելն
Թէոդոսի
Մեծի
զԱրշակ
եւ
/249ա/
զՎաղարշակ՝
զորդիսն
Պապայ,
յետ
սպանելոյն
զՊապ,
ի
վերայ
Հայոց,
Արշակ
առնու
կին
զդուստր
Բաբկայ
Սիւնեաց
իշխանին,
իսկ
Վաղարշակ
փեսայանայ
Սահակայ
ասպետի
Բագրատունւոյ:
Եւ
աստանաւր
խառնեցան
խնամութեամբ
Արշակունիք
եւ
Բագրատունիք,
որպէս
եւ
ասացաւդ:
Արշակ
եւ
Վաղարշակ՝
որդիք
Պապայ,
Պապ՝
Արշակայ,
Արշակ՝
Տիրանայ,
Տիրան՝
Խոսրովայ,
Խոսրով՝
Տրդատայ:
