Գանձեր, տաղեր, փոխեր

Թագաւորն անմահ յաշխարհըս երեւեալ,
Ազատեաց զազգըս մարդկան ի բանսարկուէն:

Կերպարանըն Հաւր առեալ ըզմարդկայինս,
Տնաւրինաբար մարմնով խաչի համբերելով:

Զվայրանկեալ բնութիւնս յարութեամբըն նորոգեալ,
Գերագոյն վեհագունիցն յաթոռ նըստոյց:

Թագաւորն փառաց հարեալ ըզպատերազմն.
Աւար առեալ բաշխեաց պարգեւս որդւոց մարդկան:

Հար կործանեաց, ը~, զանմարմինն ըզԲելիար,
Նըշաւակեաց եւ ետ կոխան զաւրաց իւրոց:

Խրախոյս ձայնեաց ընդ տիեզերս որդւոց մարդկան.
_ Քաջըս լերուք, իմ զաւրականք, ես յաղթեցի:

Յահեղ ձայնէն սուրբ զինաւորքըն զաւրացան,
Ճակատ առին եւ ախոյեան չարին յարեան:

Զմըկըրտութիւնն, որ ի Քրիստոս զրահ ըզգեցան,
Վահան ամուր ըզյոյսն ի Տէր ի ձեռս առին:

Ըզսաղաւարտըն փըրկութեան ի գլուխ եդին,
Զբանըն կենաց յանձինս իւրեանց փայլեցուցին:

Այսու զինեալ նոցա ի մարտըն դիմեցին
Եւ յաղթութեան արձան ի մէջ երկրի եդին:

Յորոց եւ մինն այսաւր մարտեաւ արիապէս,
Զոր ժողովեալ պատուեմք սիրով ներտաղապէս

ԶԳէորգէոս, բանին կենաց վաստակաւոր,
Որ ետ պըտուղ ըստացողին հարիւրաւոր:

Խորհըրդական անուանն եղեւ արդիւնաւոր,
Գործեաց զերկիրըս բանաւոր յոյժ հըմտաւոր:

Ի մէջ մըտեալ կռապաշտութեանըն խաւարի,
Լուսապայծառ աստղըս ծագեաց ի յաշխարհի:

Յարքայական հանդէս Հռովմայ մեծ քաղաքի
Ի մէջ կացեալ վըկայ անուանըն Քրիստոսի:

Հիացեալ յոյժ որըք տեսին զզինուորն արի,
Մարտեան ընդ նա պէսպէս երկամբըք վըտանգի:

Նախ ի քերումն ըզսուրբն ածին ի կախանի,
Զմարմինըն զուարթ որպէս ըզվարդ կարմիր ներկեալ:

Եղբաւրորդւոյն եղեւ նըման շքեղազարդեալ,
Պայծառացեալ սպիտակափայլ եւ կարմրացեալ:

Նըման փըրկչին զկողըն տիգին մատուցանէր,
Սուրն ամաչեալ յամբիծ յանձնէն յետս ընկըրկէր:

Դարձեալ ի հուր ողջակիզեալ պատարագէր,
Ամաչեցեալն ի Բաբելոն աստ շիջանէր:

Այլ սուրբ վըկայն ի վաստակոցն ոչ նահանջէր,
Որպէս ըզՏէրըն մեր ի խաչ կախեալ լինէր:

Դասք հրեշտակաց ակումբ զնովաւ շուրջ պարփակէր,
Ձայն ի յերկնից ըզնահատակըն քաջ պընդէր:

Ի յանիւն ապա ածեալ սուրբըն տանջէր,
Հոլանելով սուրբ աղաւնին վիրաւորէր:

Այլ որ զվըկայն ընդ փորձանացըն պըսակէր,
Վաղվաղակի ի չար վիրացըն բըժըշկէր:

Հիացումըն մեծ ըզկռապաշտսըն պաշարէր,
Ի գուբ կըրոյն արկեալ զվըկայն սաստիկ տանջէր:

Ցանկալին ի հրեշտակաց ողջագուրէր,
Անտի ելեալ ի հանդիսի տեղին դիմէր:

Վըկայ խաչին Գէորգէոս բարձըր գոչէր.
_ Ո~վ յիմարեալք խաւարամածք, զլոյսըս տեսէք:

Յաղթեալ նորին բըռնաւորին դէմքն այլայլէր,
Եւ ի զըղջումն այրն ապառում երբէք չմիտէր,

Այլ ի յաւարտ զնահատակին հանդէսն ածէր
Եւ սրով ըզսուրբ գըլուխ գառինըն հատանէր:

Անուշահոտ զենմանըն հոտ յերկինս բուրէր,
Հոտոտելով երկնաւորին կամքըն հաճէր:

Միջնորդ զանուն նահատակին մեզ պարգեւէր,
Զոր կոչելով ի յաւգնութիւն աստ առաքէր:

Բարեխաւս միշտ տաւնողաց ըզսա շնորհէ
Եւ աշխարհի պարգեւատու տընաւրինէ:

Աստուածութեան ի մէնջ առիթ փառատրութեան,
Որ զաւրացոյց զվըկայն, աւրհնեմք միշտ յաւիտեան: