Իսկ
՚ի
մտանել
թուականին
յեօթն
հարիւր
եւ
հնգետասան՝
կողմնակալն
հիւսիսի
կոչեցեալն
Բարքա,
որ
ունէր
զտեղի
Բաթուին
եւ
զՍարդախին
եւ
հաւանեալ
էր
օրինացն
Տաճկաց,
լուեալ
զմահուանէ
մեծի
Հուլաւուին՝
գայ
բազմութեամբ
առ
Կուր
գետով,
եւ
ցուցանէ
զինքն
յայսմ
կողմանէ
կացեալ
զօրացն
Ապաղային,
եւ
եղբօր
իւրոյ՝
Իսմուդին,
իբր
թէ
կենդանի
է
յետ
մահու
հօր
նոցա։
Եւ
գայ
կոխէ
զնոսա,
եւ
անհոգութեամբ
մինչեւ
՚ի
Հէճն,
աղօթել
անդ
յուրախութիւն
ամենայն
Տաճկաց.
յորմէ
զարհուրեալ
յայսմ
կողմանէ
կացելոցն՝
ցանկեն
զերկայնութիւն
գետոյն
աստի՝
զոր
Շիբարն
կոչէին,
եւ
զգուշացան
ամենայն
պատրաստութեամբ
զաւուրս
ձմերայնոյն։
Իսկ
Բարքայն
վրիպեալ
՚ի
յուսոյն՝
դառնայր
ÿի
տեղի
իւր.
եւ
յաւուրս
ամարայնոյն
վճարէր
զկեանս.
զոր
ասեն
լինել
բարուք
ոչ
խռովարար,
եւ
ատեցող
արեանհեղութեան։
