Թ. ԱՅՍ Է ՀԱՆԳԻՍՏ ԻՄ

Որպէ՞ս գգուէ բնութիւն զարեւ

Յետ անձրեւաց, յետ բքոյն.

Որպէ՞ս զարթնու թօշնեալ տերեւ

Ի ցօղ զուարթ յետ տապոյն.

Որպէ՞ս լերինք, հովիտք, ծործորք

Մերկացեալ զձոյլ սառին,

Ընդ շունչ գարնան՝ որպէ՞ս եւ ձորք

Գեղեցկանան, դալարին:

Որպէ՞ս ըղձայ այր շինական

Բիւրաբեղուն լի հնձոց.

Կամ այգւոյն տէր՝ սիրտ ի բերան,

Որպէ՞ս խաղողոյն կթոց:

Որպե՞ս նաւորդ հողմակոծեալ

Անձկայ հողոյն հաստատուն.

Որպէ՞ս նմա շող փայլակեալ

Զոր հատանէ լուսատունն. [1]

Որպէ՞ս ստրուկ թոպեալ ի գանս

Որպէ՞ս պասքի փրկութեան,

Կամ բռնութեանն զոհ ի կապանս՝

Կապարանին խորտակման:

Պատի՜ր սոքա են ուրուականք

Առ անձկութեամբ հրեշտակին.

Չի՛ք ի բնաւս, չի՛ք օրինակ,

Որպէս գրկաց նա կուսին:

Զմուռս բուրեն ստեանց պտկունք,

Յայն հոտոտի մեր քերուբ.

Ի շաղ կրծոց նորա պասուք՝

Ո՜հ, բժշկի ի մի ումպ:

Անդ եւ թակոյկք ճախարակեայ

Ժմտեալ նմա գոգ ի խինդ,

Անդ եւ սոսորդ ոչ ի բացեայ,

Երկի՜նք, տրոփէ սիրտն ի թինդ …

Ի սարաւոյթ փրփրածնին

Կրկնամահկին ընդ ակօս,

Զդրանդեօք յաւէրժհարսին

Քերի հրեշտակին փաղղոս…:

Կալեալ զառու կրկին աղբեր՝

Ռահ ցօղահար, տայ մղօ՛ն,

Եւ սողոսկեալ կռուի ի վեր՝

Մինչ ի Հայոց Կոկիսոն …

Յահեղ ծարաւն զջուր խնդրեալ,

Եւ ջո՛ւր նմա՝ ընդ եղէ՜գնն.

Եւ ոռոգի այն ինչ հերկեալ

Անդաստան ընդ երթեւեկն …

Քամեալ զբաժակ սիրահոսան

Իբրեւ զերկաթ ի մագնիտ՝

Ընդարմացեալ մածնու հրեշտակն,

«Այս է, գոչէ, իմ հանգիստ»: