Նոճաստան

ՓՈԽՈՒՄ

5, 7.

Մութ հոյլն այս նոճեաց, անօրինակ ու’ առանձին,

Որ կը բարձրանայ փոսերուն վրայ միապաղաղ,

Կարծես հաշտութեան միջնորդիչ ուխտ մ’է չքնաղ,

Կարկառուն ընդմէջ վաղանցութեանց ու’ Անանցին:

Հողն որ կը տածէ անոնց ագապը խաղաղ՝

Աւազն ու գայռն է զոր խրոխտ ոսկերք կազմեցին.

Եսին փլատակն է, կարօտ շիրմի ծածկոցին.

Սէգ անուրջներուն խոնարհ աճիւնն է, աւաղ:

Եւ նոճք՝ այդ ողորմ մընացորդը մեղաւոր

Նորաստեղծելով իրենց ալուցը մէջ խոր

Արժա՜ն կ’ընծայեն սրբանըշոյլ օրինաց.

Եսն ակճի՜ռ կ’ընեն. կիրքերը կոյր ու գայթող՝

Միայն ճշմարտութեան սեւեռհայեացք ուղղասլաց.

Խունկ կ’ընեն նեխումն, եւ մըթին փոսն ալ կոթող:

23 Յունիս 1907