Նոճաստան

ԱՇՆԱՆ ԱՅԳ

7, 5.

Ի՜նչ խաւարչուտ արշալոյս, ինչ անարեւ օ՜ր.

Նոճերը լի են սոսկմամբ այս աղջամուղջին.

Եւ հեռուն սեւ սեւ հոծուած ու բաղձախտաւոր՝

Վըհատօրէն այս այգուն դէմ կը մարտնչին:

Ի՜նչ հեկեկանք է հովուն կոծն ալ անսովոր.

Ո՞չ միթէ նոճք կը վայեն շիջումն Անուրջին.

Իրա՞ւ արդեօք անողորմ կատարած մ’է որ

Կը ծագի այսպէս յայնկոյս դարվերին վերջին:

Այդ դալուկն ուր ըսփոփի նըշոյլ մը չի կայ,

Կարծես սահմանն է կենաց ուր պիտի հեղձնուն

Նոճեկարկառ երկնայոյս բաղձանքներն ամեն:

Եթէ հո՛ւսկ այգն ալ որում հէք հոգին կ’անձկայ,

Դատարկն է, զո՜ւրկ Յայտնութեան պաղպաջէն անհուն,

Լա՛ւ է, փշոց հետ, գլխիկոր չըքանալ այժմէն:

25 Նոյ. 1905