Նոճաստան

ՀՈՂՄԱԿՈԾ ԳԻՇԵՐ

Սեւ գիշերին մէջ կը թեւէ հովն անբաւ

Իր բիւրաձայն վրընջիւններով ահարկու.

Եւ կը շարժլին կատարները նոճերու

Ու ’աներեւոյթ ամբողջ անտա՛ռն ալ հարկաւ.

Կը ծռին անշուշտ մեծ սեւլիները կարգաւ,

Կորած՝ մութին մէջ ճնշումին տակ հուժկու.

Ու կը լըսուին անոնց ձայներն հեծելու,

Կարծես անլուր աղէտի մը պատճառաւ:

Ի՜նչ ափսոսո՜ւմ անտես հոյլին մէջ հսկայ.

Այնքան ’պշուցեալ անդրհայեցման փոխարէն

Կարծես մերժմա՜ն մըռընչիւն մ’է ասիկայ:

Կեանքին տիտան երազն ինչպէ՜ս կը ցածնու,

Զի անգիտուած ճշմարտութիւն մը՝ Որ Էն՝

Կը վայերգէ մութն ու կորուստն յետմահու:

3 Յունվ. 1905