ԱՌ
ԱԶԳՆ
ԻՄ
ՊԱՏՈՒԵԼԻ
ԽՈՐՀՐԴԱԲԱՐ
ՆՇԱՆԱԿՈՒԹԵԱՄԲ
ՎԱՐԴԻ
Է',
իմ
վարդիկ,
ըզքեզ
ողբամ
ամի-ամի,
Քումըդ
գեղոյ
թըշնամի
է
ամէն
քամի,
Թուփըդ
խըլել,
թերթըդ
ցըրել
ի
բաց
կամի.
Ըզնա
քահեա',
Ըզքեզ
պահեա',
Եւ
զիս
շահեա':
Տապ
եւ
խորշակն
ի
քէն
ի
բաց
ո'չ
հեռանան,
Գեղով
քոյին
ի
յախտս
իւրեանց
յորդ
ջերանան,
Հազար
դարիւ
եւ
բիւր
սիրով
ո'չ
մերանան.
Զայնըս
քահեա',
Ըզքեզ
պահեա',
Եւ
զիս
շահեա':
Բարակ-բարակ
թերթից
քոյոց
նըրբատեսակ`
Զեն
տալ
ջանան
տապախառնեալ
հողմն
եւ
խորշակ,
Վասն
այն
ի
լաց
եւ
ի
սուգ
կամ
գերիս
յարակ.
Արդ,
լե'ր
տեղեակ,
Ես
քեզ
գուշակ,
Հնարեա'
ճարակ:
Քեզ
Կարմելոս
եւ
Լիբանան,
այլեւ
Սանիր
Սահման
կալեալ,
բանակ
արկեալ`
օթեւանի'ր,
Մինչեւ
անցցէ
ձիւն
եւ
ձըմեռն`
այդրէն
խնամիր.
Ըզքեզ
ծանի'ր,
Լուսոյ
նմանի'ր,
Փոյթ
մի'
բանիր:
Յոգւոջ
պահել
ըզքեզ
կամիմ
դարէ
ի
դար,
Եթէ
իցէր
ըղձիցս
իմոց
ճար
եւ
հընար,
Զայս
աղերսեմ
եւ
պաղատիմ
միշտ
անդադար.
Յոյժ
խղճաբար,
Յար
ի
վըտար`
Յերկիր
օտար:
Մինչ
նըկատեմ
ի
գեղ
քոյին
գերփառունակ,
Մասունք
հոգւոյս
իսկոյն
ցընծան
առ
հասարակ,
Ըզկեանըս
իմ
որչափ
իցէ
ինձ
ժամանակ.
Տաց
քեզ
բընակ,
Օթից
վիճակ`
Զայն
բովանդակ:
Հոգւոյ
իմոյ
գանձ
անըսպառ
եւ
բիւր
բարի,
Զարթի'ր
փութով,
ունկըն
մատո',
ի
լուր
արի,
Տե'ս,
թէ
զիարդ
ցուրտն
յերեսացդ
ի
բաց
վարի.
Զէտ
անճարի,
Միշտ
չարչարի,
Ի
դար
դարի:
Ի
սուգ
եւ
կոծ
կըծկեալ
նըստիմ
բացատ
վայրի,
Զաչս
իմ
յառեալ
նայիմ
յընթացսըդ
քո
արի,
Սէրս
ի
սիրոյդ
վաղ
զարթուցեալ
ըստրուկ
գըրի.
Կալեալ
գերի,
Առ
քեզ
բերի,
Լի',
անթերի:
Անձն
իմ
դեր
քո
ի
խիստ
հողմոց
աստ
գըրաւի,
Ծուխ
մախանացն
առ
զօրացեալ
ոչ
գըրաւի,
Նեղի',
տապի'
եւ
տառապի
յանիրաւի.
Ցաւօք
ցաւի,
Զերթ
ի
ծովի`
Յո'յժ
անբաւի:
Այս
քո
գերւոյս
բիւր
որոգայթ
սարեալ
լարեն,
Առ
ի
որսալ
ջանիւ
հնարից
զհէքըս
փարեն,
Տարմից
թըռչնոց
համանմանեալ
թեւապարեն.
Խըճիւ
քարեն,
Հըրով
խարեն,
Յաղ
հարհարեն:
Եթէ
տեսից
ըզքեզ
բարեաւ`
զըւարճանամ,
Վաղվաղակի
զայս
ամենայն
ես
մոռանամ,
Վերադարձեալ
ի
հնութենէ
նոր
նորանամ.
Քեւ
յօրանամ,
Յո'յժ
զօրանամ
Եւ
տիրանամ: