Բանաստեղծութիւններ

ԶՎԱՐԴԷ ԻՄԱՆԱԼՒՈՅ

Ի հըրոյ սիրոյդ վառեալ հոգիս` վառի եւ ո'չ հովանայ,
Հառաչելով յարակ ողբայ եւ ո'չ այնու զովանայ,
Գետք արտասուացս իջեալ յաչացս` այգուն-այգուն ծովանայ.
Ի'մ աննըման վա'րդ, վա'րդ,
Պարծանք գարնան, վա'րդ, վա'րդ,
Մատի'ր առ իս,
Մի'տ դիր բանիս,
Եւ հայեա'ց յիս,
Տե'ս, թէ զիարդ կիզանիմ:

Ազգըք մարդկան ըզքեզ փունջ-փունջ քաղեալ ընծայ տանէին,
Ի բազմոցի եդեալ պատուով` յամենասուրբ տան էին,
Որոց առեալ ըզհոտդ անոյշ` միշտ ըզփառըս տան էին.
Ի'մ աննըման վարդ, վա'րդ,
Պարծանք գարնան, վա'րդ, վա'րդ,
Մատի'ր առ իս,
Մի'տ դիր բանիս,
Եւ հայեա'ց յիս,
Տե'ս, թէ զիարդ կիզանիմ:

Ընդ տես քոյին ուրախանան ամէն թռչունքն օդային,
Եւ ճախր առեալ ի վեր, ի վայր` հանդիսապէս գումարին,
Քեւ բուրաստանք եւ անդաստանք գեղեցկացեալ զարդարին.
Ի'մ աննըման վա'րդ, վա'րդ,
Պարծանք գարնան, վա'րդ, վա'րդ,
Մատի'ր առ իս,
Մի'տ դիր բանիս,
Եւ հայեա'ց յիս,
Տե'ս, թէ զիարդ կիզանիմ:

Հառաչելով, աղաչելով` ձայնիւ մաղթեմ լալագին,
Ըզգուշացի'ր, յորժամ հընչէ դըժնեայ հողմըն սաստկագին,
Մինչ դու թափիս` ես մեռանիմ, մի է իմ եւ քո հոգին.
Ի'մ աննըման վա'րդ, վա'րդ,
Պարծանք գարնան, վա'րդ վա'րդ,
Մատի'ր առ իս,
Մի'տ դիր բանիս,
Եւ հայեա'ց յիս,
Տե'ս թէ զիարդ կիզանիմ:

Սիրահարեալս ի վերայ քո` փըշովք լեզուաց խոցոտիմ,
Վիրօք լըցեալ, ի բաց կացեալ եւ ի հեռուստ կողկողիմ,
Քեզ կարօտիմ եւ կարօտով` այնու յաւէտ տոչորիմ.
Ի'մ աննըման վա'րդ, վա'րդ,
Պարծանք գարնան, վա'րդ, վա'րդ,
Մատի'ր առ իս,
Մի'տ դիր բանիս,
Եւ հայեա'ց յիս,
Տե'ս, թէ զիարդ կիզանիմ:

Ցաւօք նեղիմ, հաշիմ-մաշիմ` տարակուսեալ մորմոքիմ,
Յերկանց մահու շրջապատեալ հըրով սիրոյդ բորբոքիմ,
Ի տապտապիլս քոյդ կարօտով` խոր ծարաւմամբ ծործոքիմ.
Ի'մ աննըման վա'րդ, վա'րդ,
Պարծանք գարնան, վա'րդ, վա'րդ,
Մատի'ր առ իս,
Մի'տ դիր բանիս,
Եւ հայեա'ց յիս,
Տե'ս, թէ զիարդ կիզանիմ:

Տերեւաթափ սաստիկ հողմըն մինչ գայ առ քեզ հասանի,
Ի յերկիւղէ բոլոր անձն իմ զարհուրեցեալ սասանի,
Ցաւքն յամենուստ ի վերայ իմ տեղայ, որպէս հոսանի.
Ի'մ աննըման վա'րդ, վա'րդ,
Պարծանք գարնան, վա'րդ, վա'րդ,
Մատի'ր առ իս,
Մի'տ դիր բանիս,
Եւ հայեա'ց յիս,
Տե'ս, թէ զիարդ կիզանիմ: