31.
ԿԱՂԸ
Նոր
պտղեր
է
լիալուսնակը
բուստէ,
Որ
կ'ընկղմէ
մէջն
իր
շառայլ
անդոհին,
Կապոյտներով
պատարուն
կաղ
մանկուհին`
Որ
մարգին
վրայ
թռչնիկի
պէս
կ'ոստոստէ:
Թռչնիկի
պէս
կ'առնէ
թեւթափն
իր
ուժգին,
Կ'ըլլայ
ծաղիկ,
կախուած
անտես
մէկ
ոստէ,
Մատն
անծանօթ`
արարչութեան
մը
ձեռքին`
Որ
համաչափ
քայլերն
անոր
կը
շեշտէ:
Շուտ,
կորագիծ
քայլե՜րն
անոր
կշռական.
Ո՜վ
դաշնաւոր
չափակցութիւն,
ուր
կու
գան
Թռչունին
սլացքն
ու
ջրվէժի
մէջ
վայրէջ:
Եւ
անծանօթ
գրքի
մը
զերթ
անծայր
էջ,
Մարգն`
երկիւղած`
ու
լսնազօծ
ու
կանանչ`
Պահեց
աղջկան
քայլին
դըրոշմն
անճանաչ: