106.
ԹՈՒԽՄԱՆ
ՄԱՆՈՒԿ
ՏԻԳՐԱՆԱԿԵՐՏՑԻ
†
ՌՄԼԳ=1784
Հազար
երկու
հարիւր
թվական,
Եր՚սուն
երեք
աւելորդեան,
Հիանալի
իրս
գործեցան,
Որ
ազգ
եւ
ազինք
զարմացան:
Մանուկ
անուն
ոմըն
Թուխման,
Որ
էր
երկրէս
նա
Տիգրանեան,
Աւուր
միում
յանկարծական,
Փայլեաց
իբր
աստղ
առաւօտեան:
Կացեալ
ընդդէմ
բըռնաւորաց,
Մեծամեծաց,
դատաւորաց,
Զօրէնս
նոցա
արհամարհեաց,
Դաւանելով
զՔրիստոս
Աստուած:
Ըզնա
կալեալ
ըմբըռնեցին,
Բըրածեծեալ
յոյժ
սաստկագին,
Մինչ
զմիս
ոտիցըն
թափեցին,
Ըզնա
յաղթել
ոչ
կարացին:
Դարձեալ
կըրկին
ի
բանտ
արկին,
Թերեւս
միտքըն
շըփոթեսցին.
Իսկ
նա
կացեալ
արիապէս,
Պատասխանեաց
ասոց
նոցին:
«
Քրիստոնեայ
եմ,
հաւատս
պայծառ,
«
Չեմ
ես
նըման
մութ
եւ
խաւար,
«
Յառաջնորդ
ձեր
կոյր
եւ
յիմար,
«
Եւ
հետեւօղք
իւր
հաւասար
»:
Յայնժամ
ցասեալ
բըռնաւորին,
Եւ
ետ
հրաման
մահու
նորին,
Առեալ
ի
դուռ
ժամու
բերին,
Ըզնա
անդէն
գըլխատեցին:
Արիական
քաջ
նահատակ,
Հեղեր
զարիւնդ
իբըր
վըտակ,
Սիրով
արբեր
զմահու
բաժակ,
Ի
հանդէս
քո
հըրճուին
հրեշտակք:
Սէր
աշխարհիս
ի
բաց
թողեր,
Եւ
մասնակից
սըրբոց
եղեր,
Սակս
Քրիստոսի
արիւնդ
հեղեր,
Եւ
քաղցրացար
իբր
ըզմեղեր:
Երանելի
մանուկ
Թուխման,
Մարմինդ
ետուր
հոգւոյդ
փըրկան,
Մահ
քո
եղեւ
քեզ
բանալի,
Եբաց
ըզդուռն
արքայութեան: