Մատեան ողբերգութեան

Ա

Եւ արդ, զի՞նչ գոյ ասել ամաչեցելոյս յերեսաց մեծիդ ահաւորութենէ,
Բայց եթէ համրանալ եւ հող ի բերան եղեալ` լռել ի սրտի,
Ըստ մարգարէութեանն խրատու` ահա ի բարւոյն կարկառեալ ի յոյս:
Իսկ եթէ զփականս շարժողութեանց շրթանցս բացից`
Բռնադատեցից խաւսել կամեցեալ,
Դարձեալ զնոյն ձայն կրկնակական եղերերգութեան լալեաց բազմութեան
Խէթ մտացս յառաջադրէ:

Բ

Եւ արդ, ողբակից մեծ մեղաւորին` անաւրինելոյ կամաւ առ ի մահ,
Զնորին գոչումն երկրորդեցից եւ ես ընդ նմին.
Մեղա~յ, Տէր, մեղա~յ, եւ անաւրէնութեանց իմոց ինձէն վկայեմ:
Հիւսեալ ընդ նմին զբանս յիսներորդի սաղմոսին`
Անթիւս գրեմ զպարտուցս սակ անձինս մեղաց,
Քան զհիւղ երկրի հողմահոս փոշւոյ`
Ընդ աւդս ամենայն տարածեցելոյ:
Մեղա~յ յերկինս եւ առաջի քո, -
Ընդ անառակ որդւոյն պատկառեցելոյ
Հայրենի գթոյդ վերստին դարձեալ` թախանձ արկանեմ,
Զողորմելին ձայն աղերսանաց արտաւսրածին ողբովք գոչման
Ի տխուր դէմս մատուցեալ` առաջի քո տարածանեմ:
Հայր գթութեանց, Աստուած բոլորից,
Չեմ արժանի կոչիլ եւ ոչ բնաւին առ այս անուանիլ
Ոչ միայն որդի, այլ եւ անպիտան, ապաբան վարձկան:
Ընկա'լ զսովեալս տարագրական, պարտական վնասուց,
Եւ զցաւ քաղցոյս լլկանաց նեղոյս նուաղեցելոյս
Կենաց քո հացի'ւդ բժշկեսցես:
Լե'ր ընդ առաջ քո ողորմութեամբդ ի սկզբնաւորս ապաւինութեան,
Զգեցո', գթած եւ անոխակալ, անաւրինեալս մեղապարտի
Զնախակապուտ հանդերձին ծածկոյթ,
Աւանդակորոյս ձեռացս աղտեղեալ մեղաւք,
Զկնիք մատանւոյն համարձակութեան ամէնառատ կամա'ւք մատուսցես,
Զգարշապարացս թշուառութիւն մերկութեան ոտիցս,
Պատսպարութեամբ աւետարանական ամրավերարկու աւդիցս կաւշկաց,
Ի յանձին թունից մի'շտ ամրացուսցես:
Զզուարակդ պարարակի եզինդ երկնայնոյ,
Որ է միածին Որդիդ քո աւրհնեալ,
Իսկապէս մարդասիրութեամբ կարաւտելոյս բարեա'ց նուիրեա:
Որ մատուցեալ միշտ եւ անպակաս մնայ ի լրութեան`
Յարակայ զենեալ ի սպանդարանի անթիւ սեղանոց անսպառութեամբ,
Բոլոր` յամենեսին եւ բնաւ` յամենայնում,
Էութեամբ` յեղկինս եւ իսկութեամբ` ի ստորինս,
Աննուազ` մարդկութեամբ եւ անթերի` աստուածութեամբ,
Փշրեալ եւ բաշխի ի մասունս անհատս,
Զի զհամայնն հաւաքեսցէ առ ի նոյն մարմին իւրումն գլխոյ:
Քեզ փա~ռք ընդ նմին, Հայր ողորմութեան:
Ամէն: