Մատեան ողբերգութեան

Ա

Եւ արդ, մի' տիրեսցեն անաւրէնութիւնք`
Քում պատկերիս կայսերականի արքայութեանդ վերնում,
Աստուած բոլորից լուսոյ,
Մի' կապտեսցէ գոռոզն ապստամբ զզարդ փչմանդ շնորհի
Ի քո ստեղծեալս կերպէ,
Մի' թագաւորեսցէ մեղքն խափանեալ` մարմնոյս մահացուի`
Առ ի գրաւել զիս ի նոյն:
Չիք իմ թագաւոր առ իշխել շնչոյս, բաց ի քէն, Քրիստոս,
Որ անբռնադատ հնազանդեցուցանես լծոյն քաղցրութեան,
Որ բառնաս զկարիս մեղաց ամենակարդ բանիւ,
Որ արեամբդ քո ստացար եւ մարմնովդ կերակրեցեր,
Որ կարգեալ սահմանեցեր ուխտ կենաց անփոխադրելի,
Որ յոգի քո կնքեալ կցորդ քեզ գրելով`
Հաւր քում մատուցեր ժառանգակցապէս,
Որ յանուն զենման միշտ յիշատակաւ քո չարչարանաց`
Առ նոյն բարերար աղաւթել համարձակեցեր,
Ստեղծիչ ամենից եւ կեանք:
Դու ես Աստուած ամենայն հոգւոց,
Որ մեծացուցեր զայս տուրս շնորհաց, քան զամենայն գործոց քոց զհրաշս,
Ո'չ զերկինս իւրովքն զարդուք եւ հրեշտակացն պայծառութեամբք,
Ո'չ զերկիրս եւ զմարդկութիւնս եւ որ առ նոսա են զարմանութիւնք,
Ո'չ զսահման լայնութեան ծովու եւ որ ի նմա են եղելութիւնք,
Ո'չ զանդունդս աղխիւքն հանդերձ եւ որ ի նմա են անբաւութիւնք, -
Ո'չ բարձրացար յաւրինմամբ այսքանեաւք վեհիւք, որչափ առ իմս կարեկցութիւն,
Յասելն քո, սուրբ մարգարէիւն, քաղցրութեանց յուսոյ բարութիւն.
Ո՞վ է Աստուած իբրեւ զիս կարող`
Թողուլ միշտ զմեղս եւ ջնջել զանաւրէնութիւնս:
Ահա արդ խնկեալ են բանք քո, ողորմած, եւ խոստովանեալ` բարերարութիւնք,
Փառաւորեալ` խորք խորհրդոցդ, եւ երկրպագեալ` զեղմունք շնորհացդ:

Բ

Արդարեւ, ոչ ոք բաւէ յէիցս թարգմանել խաւսիւք նիւթական լեզուի
Ի մասանց այտի քումդ գթութեանց, զոր առ իս ցուցեր, յաւրինիչ,
Քանզի եւ մեծ իսկ է զաւրութիւն զհնացեալն անդրէն նորոգել`
Ըստ առաջնումն պայծառութեան, քան յանգոյից ստեղծագործել:
Եւ զի ոչ է քո տկարութիւն, որ զաւրութիւնդ ես ամենայնի,
Առ որ բան քո միայն ազդեալ` զլրութիւն գործոցն գլխաւորէ,
Ահա յարիցե'ս փառաւոր լինել, բարեգործ,
Ի ստացուածս այս կրկին անյուսալի փրկութեանս,
Զի իրաւամբք ուխտի բարձրասցի', հաստատուն եղեալ մեծապէս,
Աւրհնաբան աւետեաց քոց ձայն` ի քաւելոյդ շնորհ ծանուցեալ,
Ողորմութեան լուսովդ ուղերձեալ,
Քան ի ճանապարհ ստեղծանելոյն:
Զի առ մինն արարիչ միայն ճանաչիս,
Իսկ առ միւսն առաջնով կոչմամբն` եւ երախտաւոր,
Ընդ կերպացուցելոյն` եւ քաւիչ,
Ընդ նորոգելոյն` եւ բարերար,
Ընդ հաստելոյն` եւ ողորմած,
Ընդ կազմելոյն` եւ հնարաւոր,
Ընդ յաւրինելոյն` եւ հեզ,
Ընդ նկարագրելոյն` ամենազաւր,
Ընդ առաջնորդելոյն` եւ լոյս,
Ընդ տածելոյն` հովիւ,
Ընդ դարմանելոյն` խնամիչ,
Ընդ ողջ պահելոյն` բժիշկ,
Ընդ ձեռնկալութեանն` զաւրավար,
Ընդ անպարտութեանն` թագաւոր,
Ընդ արարչութեանն` քաղցր,
Ընդ ամենատուր պարգեւացն` առատ,
Ընդ միշտ անսալոյն` ներող,
Ընդ ոչ բարկանալոյն` անոխակալ,
Ընդ կարեացս վշտակցելոյ` ծածկագէտ,
Ընդ յանձանձելոյ գթոցն` ապաւէն,
Ընդ գերունակ գորովոյն` Աստուած,
Ընդ անսպառ բարութեանն` աւրհնեալ յամենայնի:

Գ

Արդ, որպէս ստեղծեր, մինչ ոչն իսկ էի,
Եւ ծանուցար ինձ գոյացուցիչ,
Եւ այժմ զհոգի մաղթողիս մարմնոյս տաղաւարաւ
Յարդարեա' անդրէն վերստին յանարատութիւն
Մաքուր սրբութեան նախնի լինելութեանն,
Զի բազմասցի', առաւել աճեցուն եղեալ, յաճախ տուչութիւն
Անսահմանելի քոյդ սքանչելեաց նորոգ ներկայիս,
Քան զանցելոց հնոցն ստուերականաց:
Եւ ընդ ճառելոյս զթիւս մեղացս,
Որքան մտացս թեւս ընթանայ զանբերելիսն յիշատակել,
Արդարացա'յց յանուն քո, հզաւր:
Եւ ի պատմելս ինձէն զանձին իմոյ բիծ,
Եւ դու թողցե'ս զամբարշտութիւն բազում մեղանաց խոստովանելոյս,
Հզաւր, ծածկատես, ամենափրկիչ,
Զի մի' ծայրագոյն լրութեամբ աւետեացս
Դարձեալ նախնումն կարաւտացայց`
Երանելով սաղմոսիւն զշնորհաւք փրկեալսն մկրտութեամբն:
Եւ փշովք մեղաց յոգի խոցոտեալ`
Ձեռն քո մխեսցի' յիս առաւելապէս այժմէն վերստին`
Ծանրս առնելով զբեռն պարտեացս, քան զքաղցրութիւն պարգեւացդ:
Այլ ազատեա' զիս աւրհնաբանեալ Հոգւովդ Սրբով,
Աղաչեմ զքեզ, Տէր ամենայնի, յաւրինաց մեղացն եւ մահու:
Քաւ լիցի, թէ անկցի ընդ տկարութեամբ սահմանաւ
Ճշմարտութեանդ ծագումն` իբրեւ զԳրոյն աւրինակ,
Քանզի ուր քաւութիւն է թագաւորեալ, վտարեալ են մեղք,
Եւ ի խրախոյս կենդանի բանիդ` ոչ է յուսահատութիւն,
Եւ ամբարձեալ քոյոցդ շնորհաց` հալածեալ են պարտիք,
Եւ մերձ գոլով ձեռինդ Աստուծոյ` ոչ գոյ անհնարութիւն,
Այլ ամենեւին լուսաւորութիւն, բովանդակապէս զաւրութիւն,
Անպարտելի կարողութիւն:
Քո է փրկութիւն, կենդանութիւն,
Նորոգութիւն, ողորմութիւն, միանգամայն եւ քաղցրութիւն,
Արքայութիւն, անեղծութիւն եւ փառք յաւիտեանս:
Ամէն: