Յետ
բազում
քաջութեանց
եւ
յաղթութեանց,
զոր
արարին
մեծամեծ
իշխանքն
Զաքարէ
եւ
Իւանէ,
չոգան
զօրօք
բազմօք
ի
քաղաքն
Մարանդ,
եւ
առին
զնա
եւ
աւերեցին
զգաւառսն,
որ
շուրջ
զնոքօք։
Եւ
ապա
գնացին
յԱրտաւիլ
քաղաքն.
նմանապէս
առին
եւ
զնա։
Եւ
բազումք
ի
նոցանէ
հանդերձ
աղօթկոչօքն
իւրեանց,
զոր
մուղրի
անուանեն,
ապաստանեալք
էին
յաղօթարանն
իւրեանց։
Հրամայեաց
Զաքարիայ
բերել
խոտ
եւ
ցօղուն,
եւ
արկեալ
զնովաւ
ձէթ
եւ
նաւթ
եւ
բորբոքեալ
հրով՝
այնպէս
այրեաց
զնոսա,
եւ
ասէ.
«Իշխանքն
եւ
աշխարհականքն՝
փոխանակ
իշխանացն
հայոց,
զոր
այրեցին
ի
Նախճաւանի
տաճիկք.
եւ
կուռայքն՝
փոխանակ
քահանայիցն
Բագուանայ,
զոր
մորթեցին
եւ
զարիւնն
արկին
զպարսպով
եկեղեցւոյն,
որ
մինչեւ
ցայսօր
սեւացեալ
երեւի
տեղին»։
Եւ
ինքն
դարձաւ
յաշխարհն
իւր.
եւ
ի
ճանապարհին
հիւանդացաւ,
զի
ելին
վէրք
անբժշկելիք
յանդամս
նորա.
եւ
յողջանալ
միոյն՝
բուսանէր
միւս
եւս։
Եւ
այսպէս
վտանգեալ
զնա՝
յետ
սակաւ
աւուրց
վախճանեցաւ.
եւ
եղեւ
սուգ
ամենայն
քրիստոնէից։
Եւ
տարեալ
թաղեցին
զնա
ի
Սանահինն,
ի
մեծ
եկեղեցւոջն,
առաջի
դրան
խորանին
ներքոյ՝
յահեակ
կողմանէ։
Եւ
սուգ
մեծ
զգեցան
թագաւորն
վրաց
Գիորգի,
մականուն
Լաշայ,
որդի
Սօսլանայ
եւ
Թամարին,
թոռն
Գիորգեայ,
մեծի
թագաւորին,
եւ
եղբայր
իւր
Իւանէ
ամենայն
զօրօքն
վրաց։
Եւ
մնաց
որդի
Զաքարէի՝
մանուկ
տիօք,
Շահնշահ
անուն
նորա,
զոր
սնոյց
Իւանէ
ընդ
որդւոյ
իւրում
Սարգսի,
զոր
Աւագն
կոչէին,
մինչեւ
եհաս
յարբունս
հասակի
եւ
տիրեաց
հայրենի
իշխանութեանն։
