Նոճաստան

ԶԲՕՍԱՎԱՅՐԸ

7, 5.

Երբ խաղալու կուգայինք այս նոճեաց մօտ նոյն,

Կը սիրէի ես զանոնք, դեռ տըղայ թէպէտ,

Իրենց մռայլէն յանըզգայս գըրաւուած յաւէտ,

Ինչպէս մարգն ալ կ’ըսքօղուէր մեծ շուքէն մայրւոյն:

Անո՛նք էին հորիզոնն, համր ու’ ամենագէտ.

Հոն կ’աւարտէր ամեն բան, մեր դաշտին հանգոյն.

Ի՜նչ վեհ էին. իրիկուան մէջ վարդոսկեգոյն՝

Հուր արեւն ալ իրենց ծո՛ցը կ’իջնէր անհետ:

Գորշ շիրիմներ անոնց տակ կային հոս հոն ցից,

Ու լըռութի՜ւն դաղձնաբոյր, եւ ըսպառնալից.

Եւ սեւլիներն ի՛նչ ահեղ եւ անդորր էին:

Եւ զի չէի այն ’տղոցմէն որք քար նետելով

Կը փորձէին գլել անոնց բարձունքն անխըռով,

Գուցէ կ’ըղձա՜ր սիրտս ելնել անոնց հոգիին:

4 Սեպտ. 1907