Նոճաստան

ՄՈԼՈՐՈՒՄ

5, 7.

Եկա՜ւ իրիկունն, արբեցութեանց պահն աղու,

Պաշարել, օրրել այս խոնջ հոգին մըտացնոր.

Ու ’մի առ մի կ’զարթնուն իղձերը խաժ ու բոսոր,

Կամազուրկ ու հեղգ անդորրս ահա դիւթելու:

Եւ ո՞ւր է, բաբէ՛, խղճին նայուածքը հըզօր

Որ ցայգածաղիկ դարին վրայ էջքս արգելու.

Ո՞ւր, ձեր դաբիրէն, կոթողաբերձ ալելու՝

Նոճե՜րս, ինձ յօգուտ կազդուրիչ խունկ շունչ մ’այսօր:

Երկնազո՜ւնք ըստոյգ, քուրմք անմոլար եւ անյանց,

Յիս ներշնչեցէք ձեր աւիւնէն փրկաւէտ՝

Կամիլ համեմա՜տ ամենակալ ըսկզբանց.

Քանզի հմայուելէ եւ կարծելէ զերծ կերտուած՝

Տիեզերքի հոգւոյն դուք համաձայն էք յաւէտ.

Ո՜հ, մոլորելոյս մեծագոյն ցնո՜րքն է Աստուած:

21 Յուլիս 1907