Նոճաստան

ՑԱՒ

5, 7.

Ո՜հ, յաւէտ այսպէ՛ս են սեւ կարգերը նոճեաց,

Անշարժ ու մըթին, յուրաններու պէս պորփիւր.

Ո՛րքան խաղաղիկ են եւ որչափ անձընդիւր՝

Իրենց խստամբեր սեւեռման մէջ անդրհայեաց:

Սե՛ռն ու միատարր, եւ անխոտոր, անստերիւր,

Վեր կը կոթողին, դէպ անդրաշխարհ մ’աւետեաց.

Գերերկրեայ հոգիք, շըքեղօրէն այսրատեաց,

Կը վերաբերին մայր   աւարին լուսաղբիւր:

Ի զո՜ւր ես խորին թշուառութեամբ կը դառնամ

Նըկատել իրենց հըզօր աւիւնն անթառամ,

Ու վերամփոփման իրենց կորովը պըղինձ.

Զի մինչ կը սուզին նոճք Օրինա՜ց վիհն ի վեր՝

Ես, զո՛ւրկ նըսեհէն ընտրեալներուն երկնանուէր,

Կոյր սըխալներուն կալանաւորն եմ, վա՛յ ինձ:

12 Յունիս 1907