Այլ քերթուածներ

Հեղինակ

Բաժին

Թեմա
2. ՄՈՒԹԻՆ ՏԱԿ (Սոսկում)
       Կիսալուսինն հազիւ թէ շող մ'արձակած,
Թաղուիլ կ'երթայ մութ-գոյն ամպերուն ետին,
Տարտամութիւն մը կը պատէ խորհրդազգած,
Լուսաւորներն եւ հուսկ իրերն ալ յետին:

Այդ անորոշ, տարտամագին մութին մէջ
Գորշ ցցունք մը կողին վրայ սեպ սարերուն
Կը ներարկէ երակներուս դող մ'անշէջ,
Մութ սոսկում մը արհաւիրքով պատատուն:
       Ու կ'ունենամ անդրադարձում մը կեանքիս,
Լոյսերն երկնի կ'ըսեմ յոյսերս էին վառ,
Որոնք սիրտիդ բաղխելով քու համակ սառ,
Անհետացան` թողլով միայն մո՜ւթ` սիրտիս:
       Սարին ցցունքն ալ այդ մթին, ըստուերոտ,
Մտաբերել կու տայ լքումդ ինձ անգութ,
Բաժնուեցանք մենք իրարմէ, օ՜հ, շատ փոյթ
Ըսկսած դեռ, հազիւ, սիրոյն մեր կեանքոտ:
       190[1], Սւազ