7.
ՄԵՐԺՈՒՄ
Մէկ
համբոյրըդ
զիս
պիտ'
ընէր
երջանիկ,
Դուն
զլացար
ինծի
շնորհն
այդ
գողտրիկ,
Դժնէ
“ոչ”ըդ
թքիր
ինծի
անտարբեր.
Ես
այն
օրէն
կը
տառապիմ
տարուբեր:
Դուն
զլացար
ինծի
շնորհն
այդ
գողտրիկ
Ու
սեւերու
մէջ
թաթխեցիր
իմ
մեղմիկ
Ժպտիս
ցոլքը,
մերթ
վառվռուն,
մերթ
հանդարտ.
Ես
այն
օրէն
եղայ
թշուառ
մը
անբախտ:
Դժնէ
“ոչ”ըդ
թքիր
ինծի
անտարբեր,
Այդ
“ոչ”ըդ
սուր
սիրտէս
սորեց
արիւններ.
Մերժումի
այդ
սառ
լախտն,
աւա՜ղ,
վշտածին
Գալարեցուց
սեւերու
մէջ
իմ
հոգին:
Ես
այն
օրէն
կը
տառապիմ
տարուբեր.
Վիշտը
սիրտըս
իմ
ըրաւ
քանդ
ու
աւեր.
Այն
օրէն
երբ
սեւ
բաժակըն
այդ
թոյնի
Ըմպեցի
ես,
սիրտըս
բիւր
բիւր
կ'արիւնի:
1902,
Սվազ