Մինչ
չեւ
բնաւ
էր
ինչ,
ասեն,
ոչ
երկինք
եւ
ոչ
երկիր
եւ
ոչ
այլ
ինչ
արարածք՝
որ
յերկինս
կամ
յերկրի,
Զրուան
ոմն
անուն
էր,
որ
թարգմանի
բախտ
կամ
փառք։
Զհազար
ամ
յաշտ
արար՝
զի
թերեւս
որդի
մի
լինիցի
նմա,
որում
անուն
Որմըզդ,
որ
զերկինս
եւ
զերկիր
եւ
զամենայն
որ
ի
նոսա՝
առնիցէ։
237v
Եւ
յետ
հազար
ամի
յաշտ
առնելոյ
սկսաւ
ածել
զմտաւ,
ասէ.
աւգո՞ւտ
ինչ
իցէ
յաշտս
զոր
առնեմ,
եւ
լինիցի՞
ինձ
որդի
Որմիզդ,
եթե
ի
զուր
ինչ
ջանայցեմ։
Եւ
մինչ
դեռ
նա
զայս
խորհէր,
Որմիզդ
եւ
Արհմն
յղեցան
յարգանդի
մաւր
իւրեանց.
Որմըզդն
ի
յաշտն
առնե[114]լոյ,
եւ
Արհմն
ի
յերկուանալոյ
անտի։
Ապա
իմացեալ
Զրուանայ,
ասէ.
երկու
որդիք
են
յորովայնի
անդ.
որ
ոք
ի
նոցանէ
վաղ
առ
իս
հասցէ՝
զնա
թագաւոր
արարից։
Եւ
ծանուցեալ
Որմզդի
զխորհուրդս
հաւրն՝
յայտնեաց
Արհմենին.
ասէ.
Զրուան
հայր
մեր
խորհեցաւ՝
թե
<որ>
ոք
ի
մէնջ
վաղ
առ
նա
երթիցէ,
զնա
թագաւորեցուսցէ։
Եւ
զայն
լուեալ
Արհմենին՝
ծակեաց
զորովայնն,
եւ
ել
եկաց
առաջի
հաւրն։
Եւ
տեսեալ
զնա
Զրուանայ,
ոչ
գիտաց՝
եթե
ո՛
ոք
իցէ.
եւ
հարցանէր՝
եթե
ո՞վ
ես
դու։
Եւ
նա
ասէ.
ես
եմ
որդին
քո։
Ասէ
ցնա
Զրուան.
<իմ
որդին
չես
դու>.
իմ
որդին
անուշահոտ
եւ
լուսաւոր
է,
եւ
դու
խաւարին
եւ
ժանդահոտ
ես։
Եւ
մինչ
դեռ
նոքա
զայս
ընդ
միմեանս
խաւսեին,
ծնեալ
Որմզդի
ի
ժամու
իւրում
լու238rսաւոր
եւ
անուշահոտ,
եկն
եկաց
առաջի
Զրուանայ։
Եւ
տեսեալ
զնա
Զրուանայ,
գիտաց՝
եթե
Որմըզդ
որդի
նորա
է
վասն
որոյ
զյաշտն
առնէր.
եւ
առեալ
[115]
զբարսմունսն՝
զոր
ի
ձեռին
իւրում
ունէր,
որովք
զյաշտն
առնէր,
ետ
ցՈրմիզդ,
ասէ.
ցայժմ
ես
վասն
քո
յաշտ
առնեի,
յայսմ
հետէ
դու
վասն
իմ
առնիցես։
Եւ
ի
տալ
Զրուանայ
զբարսմունսն
ցՈրմըզդ
եւ
աւրհնել
զնա,
մատուցեալ
Արհմենի
առաջի
Զրուանայ՝
ասէ
ցնա.
ո՞չ
այսպէս
ուխտեցեր՝
թե
ո
ոք
յերկուց
որդւոցն
իմոց
յառաջ
առ
իս
հասցէ,
զնա
թագաւոր
արարից։
Եւ
Զրուանն
առ
ի
չջրելոյ
զուխտն՝
ասէ
ցԱրհմնն.
ա՛յ
սուտ
եւ
չարագործ,
տուեալ
լիցի
քեզ
թագաւորութիւն
ինն
հազար
ամի,
եւ
զՈրմզդ
ի
<մ
ի>
վերայ
քո
արքայ
կացուցեալ,
եւ
յետ
ինն
հազար
ամի
Որմըզդ
թագաւորեսցէ.
եւ
զինչ
կամիցի
առնել՝
արասցէ։
Յայնժամ
սկսան
Որմըզդ
եւ
Արհմնն
առնել
արարածս.
եւ
ամենայն
ինչ՝
զոր
Որմըզդն
առնէր՝
բարի
էր
եւ
ուղիղ,
եւ
զոր
ինչ
Արհմնն
գործէր՝
չար
էր
եւ
թիւր։
