Պատմութիւն Հայոց

Իբրեւ այս գործեցաւ, Հեթում արքայ, որ աշխարհին Կիլիկեցւոց եւ այնոցիկ նահանգաց իշխէր, յորժամ ետես, եթէ պարտեցաւ սուլտանն առաջի նոցա, առաքեաց առ նոսա դեսպանս եւ պատարագս արժանաւորս՝ դնել նոցա ընդ նմա ուխտ խաղաղութեան, եւ նմա կալ նոցա ի հնազանդութեան։ Որք եկեալ ի մեծ դուռն, յանդիման եղեն Բաչու-նուինին եւ Ելթինայ խաթունին, կնոջ Չարմաղունին եւ այլ մեծամեծ աւագանւոյն՝ միջնորդութեամբ իշխանին Ջալալին։ Եւ իբրեւ լուան զպատգամս արքային, տեսին եւ զընծայսն, խնդրեցին ի նմանէ տալ ի ձեռս նոցա զմայր սուլտանին, զկին եւ զդուստր, որք գաղթականութեան աղագաւ անդ փախուցեալ էին։

Եւ իբրեւ լուաւ արքայ Հեթում, յոյժ տրտմեցաւ եւ ասէ. «Լա՛ւ էր ինձ, եթէ զորդի իմ՝ զԼեւոն, խնդրեալ էին յինէն, քան թէ զնոսաե։ Այլ քանզի երկնչէր ի նոցանէ, զի մի՛ մեծ չարեաց պատճառ լիցի այն, յակամայ կամաց ետ ի ձեռս նոցա, այլ եւ ընծայս բազումս այնոցիկ, որ եկեալ էին տանել զնոսա, որք բերեալ ցուցին Բաչուին եւ այլոց գլխաւորացն։ Որք իբրեւ տեսին՝ ուրախ եղեն եւ մեծարանօք յարգեցին զդեսպանսն արքայի, եւ կարգեցին նոցա ռոճիկս եւ երիվարաց նոցա՝ զժամանակս ձմերանն, զի ի լինել գարնանոյն ընդ նոսին երթիցեն յաշխարհն իւրեանց։ Հաստատեցին եւ սէր ընդ արքայի, ետուն եւ գիր ըստ դենին իւրեանց, զոր էլ-տամղայն կոչէին։

Եւ այսպէս սպասէին՝ մնալով եղանակին գարնան, յորում միւսանգամ երթիցեն ի վերայ սուլտանին եւ աշխարհի նորա։