ԴԱՐՁԵԱԼ
ԵՐԳ
ՈՒՐԱԽՈՒԹԵԱՆ
Ի
ՎԵՐԱՅ
ՀՈԳԵՒՈՐ
ԳԱՐՆԱՆ
Գարունն
եհաս,
զաշխարհս
ամէն
կենդանացոյց,
Ոյժ
ըզգեցեալ,
ես
զօրանամ
նոր
ի
նորոյ,
Գեղազարդեալ
զերեսս
երկրի
վայելչացոյց,
Ընդոր
հիացեալ`
միշտ
գոհանամ
նոր
ի
նորոյ:
Երամ
կապեալ
քաղցրաբարբառ
հաւքն
երկնային,
Յոյժ
ցընծութեամբ
թեւապարեն
յօդըս
վերին,
Խորին
սըգով,
ես
վարանեալս
բոլոր
տարին,
Ձայն
ամբարձեալ`
ուրախանամ
նոր
ի
նորոյ:
Իմ
դադարքս
էր
խոռոչք
ծառոց
եւ
ծերպք
վիմաց,
Ուր
համրացեալ
նըստէի
ես
ի
սուգ
՚ւ
ի
լաց,
Այսօր
եհաս
ինձ
ցընծութեան
ձայն
աւետեաց.
Սըգաթափեալ`
արդէն
ցընծամ
նոր
ի
նորոյ:
Ըստ
արքային
Սողոմօնի
երգոց
բանին,
Անձրեւք
անցեալ
եւ
խոյս
տըւեալ
ի
բաց
գնացին,
Ծաղիկք
բանին,
ծառք
տերեւին
եւ
զարդարին,
Զձայն
տատրակին
լըւեալ`
բերկրիմ
նոր
ի
նորոյ:
Ի
մեղմագոյն
ցօղոյ
երկնի`
իմ
վարդենին
Զըւարճացաւ
ի
գեղ
լուսոյ
ի
պարտիզին,
Ես
բիւրեցից
զգոհութիւնս
իմ
վերըստին,
Գեղգեղելով`
առաւօտեմ
նոր
ի
նորոյ:
Դու
իմ
սըրտիս
քաղցրիկ
արեւ
գարնանային,
Կենաց
կըցորդ,
հոգւոյս
հատոր
բոլորովին,
Պարգեւէ
կեանս
ինձ
ի
մահու
սուրբ
գեղ
քոյին,
Զոր
վայելեալ`
անմահանամ
նոր
ի
նորոյ:
Հանց
ցեղ
ցընծման
ո'չ
հանդուրժէ
սիրտս
ի
մարմնի,
Վայելողացն
ամենայնի
բիւր
երանի,
Ծարաւելոյս
անմահական
ջուր
կենդանի,
Թէ
արբուսցես`
դալարանամ
նոր
ի
նորոյ:
Եթէ
տեսից,
ի
կամըս
տեառն,
ըզքեզ
բարով,
Ըզտենչ
սըրտիս
չբաւեմ
լընուլ
հազար
տարով,
Թէ
զուգակցի
ընդ
քեզ
ԻՄԱ`
դիւրին
հնարով,
Ես
զովացեալ`
առ
լըրանամ
նոր
ի
նորոյ: