Նոճաստան

ԲՈՒՆ

Գորշ գիշերին մէջ նոճերու բազմութեան

Սեւ շարքն ահա, անփոփոխ սեւ շարքը նոյն.

Սոսկո՛ւմ անձայն. աղջն անհունին բիւրստեղնեան

Կորած է մռայլ լուսնի մ’ամպոց մէջ տըմոյն.

Բայց անոնք միշտ կը բարձրանան միահաղոյն,

’Պշուցեալ անշա՜րժ գերաշխարհի մը տեսլեան,

Հին ցայգերէն ի վեր անբաւ անցելոյն

Վեհ անուրջին հաւատարիմ յաւիտեան:

Թող անշըշուկ մընան կիրքերն աշխարհքին,

Ուրիշ ամեն խոհ թող լըռէ, ու մինակ

Նոճեաց այս լուռ երազն յԱնհունն հառաչուի:

Բայց ահա՛ բո՜ւ մը կը պօռայ ողբագին.

Բաբէ՜, ներսս ալ այսպէս կ’ընէ շարունակ

Խաւարակեաց մըտածութիւն մը սրաչուի:

Յուլիս 1905