14

2

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝ Օ՜ ԱՐԻՒՆ։

Պարողներու քայլերուն տակ, փրփըրուն՝

ապագային հոսելիք հեղեղներուդ ձայնն է արդէն,

որ կը լսեմ։

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝

երկինքին դէմ, որ մորթըւած, արիւնացայտ իբրեւ նոխազ՝

կը թաւալի սրըսկելով լոյսեր դէզ-դէզ.

Հնձուած աստղեր, աչքեր կարմիր անհամար,

ծառեր գոյն-գոյն, կայծակնահար տապալող վար,

շատըրուաններ ահեղավազ -

Ուրախութեան այս վայրենի, ծաղիկներուն այս հըրեղէն,

այս լոյսերուն, որ ինծի մերթ

մըտաբերել կու տան հողէն

ժայթքող լաւան

եւ մերթ կռուի դաշտ մը հրակերտ,

այս երգերուն ետեւէն՝ լուռ, անջնջելի կ’աճի, կ’աճի

անասնական ու բնական

բընազդը սուր՝ դահիճի…

Հսկայական այս երկաթէ շուշաններուն,

որ կ’որոտան

կախուած՝ բոլոր պատերն ի վար,

սաղարթներու մէջէն թուղթէ,

ցնցելով գոռ իրենց ձայնով՝ ժիր պողոտան,

պոռչըտալով մինչեւ հեռուն…

Անիւներուն, յառաջադէմ մեքենական այս աշխարհին

ետին՝ խաւար

չարիք մ’արդէն մետաղային բիրտ արմատներ կը նետէ։