14

14

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝ Օ՜ ԱՐԻՒՆ։

Հիւանդի մը սիրելի, օրհասական՝

բերանին մէջ որուն տժգոյն

զառանցանքներ կը խլրտան

ու հեղձուցիչ կը տապալին հողէր հրակէզ,

ձայներ տարտամ ու հեռաւոր, ձայներուն պէս

տարաշխարհիկ՝ անթելին.

հիւանդի մը ըստուերակոծ սնարին

լուսաշխարհներ տանող թռչուն ու հեւացող, հծծող ճըրագ՝

որուն ձէթէն խմել վայրագ, մրըրկաշունչ դեւեր կու գան,

մխիթարա՛նք ես, կախարդ հա՛նք ես,

բնա՛զդ ես, ազդու փա՛ստ ես, արի՜ւն,

գայլը վանող դուն կըրակ ես գիշերին մէջ այս այլանդակ։

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ.

դուն կը հսկես ու կը սըրես սիրտըս քարի մը թաւալուն

նայուածքներուն, քըսելով զայն մոխիրներուն,

ուրախութեան դէմ այս կոպիտ,

որպէսզի մենք՝ նոր հաւատքի մը սուրհանդակ՝

ըլլանք պատրաստ առաւօտեան

մեծ արեւին դիմաւորող,

որ պիտի գայ արեւելքէն՝ ոռոգելու ամէն հող,

նորոգելու ամէն միտք։

Նոր խորհուրդներ ծիլ կը նետեն աւիշներով առհաւական,

կը ձգտին վեր վըրէժներէն աւելի,

պըսակներէն՝ յաղթանակի ու փայլի,

ուր կը դառնայ մարդը մարդ եւ կ’ըսէ Ես՝

իրապէս։

Հին հանգոյցներ կը քակուին մերթ՝

ինէ գաղտնի, ինէ հեռու քու ծըփանքիդ մէջ հըրակերտ ու անհանդարտ։

Սիրտըս կը զգայ

արտասովոր շունչ մը դողդոջ,

սարսուռը մեծ միջոցներուն, որոնց ծովին մէջ կը ծնի,

կը կազմըւի աստղ մը հսկայ։

Սիրտըս կը զգայ ուրախութիւն մ’յղի կնոջ,

հարուածներըդ ստորերկրեայ, ձայնըդ ահա՝ գաղտ, շինարար,

որ կը հոսի միսերս ի վար։

Սիրտըս կը զգայ, որ կը վարեն զինք հեղեղներդ՝ արի՛ արիւն,

նպատակի մը հեռաւոր ափերուն

եւ ի զուր չեն, ի զուր չեն

խլրտումներն, տատանումներն իր այսքան,

իր սուզումներն յուզումներուն ընդմէջէն։

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝ Օ՜ ԱՐԻՒՆ։