14

7

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝ Օ՜ ԱՐԻՒՆ։

Ուրկէ՞, ուրկէ՞ մարտիրոսի այս պարտասուն,

այս լռութիւնը վշտահար.

ամբոխին դէմ այս՝ որ մենք - օտարական այպանուած -

պաշտպանեցինք` թնդանօթին երբ կ’ուզէին զայն օր մը տալ,

ամբոխին դէմ այս՝ որմէ սպասեցինք դարէ դար՝

արդարութիւն մը հըզօր։

Գութ մըն էր մեծ, վեհանձըն, խոր,

պարտեալ մարդու գորով մըն էր յաղթողներուն համար բոլոր։

Յաղթանակ մ’էր սրտի՝ տարուած՝ դաշինքներուն,

կեղծիքներուն, չարիքներուն վըրայ մարդկանց։

Հմայաթափ նայուածք մըն էր

յաւերժութեան սահանքն ի վեր։

Զզուանք մըն էր։

Կարելի է՞ր տանիլ այսքան օտարոտի ու անարդար ուրախութիւն։

Կարելի՞ էր որ այսքան շուտ մոռցըւի մեր

մեծ պատուհասը, որ ոչ հրաշք, ոչ պատահար,

եւ ոչ պատիժ մըն էր արդար,

այլ պարզ հաշիւ՝ տարբերութիւն մը Գուրանի

եւ Սուրբ Գիրքի, մտքի, սրտի։

Կարելի՞ էր, կը խորհէի, որ կարենան մարդիկ՝ ասդին

հպարտանալ, երբ հոն բռնի՝

կը ճզմըւին բոլոր ճիգերն ազատատենչ

ժողովուրդի մ’որուն մեղքը եղաւ միակ

իր մեծ հաւատքն՝ հանդէպ բոլոր այս լոյսերուն սընամէջ։

Մեր հողերուն հիմնայատակ՝

վայրագաբար տիրած, վատ ու մարդկութեան մակաբոյծին

ինչպէ՞ս կրնան ձեռք երկարել՝ մտերմաբար,

այս չարիքէն վերջ, տակաւին,

որ անարգանք մ’է առյաւէտ՝ քաղաքակիրթ մարդոց համար։

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ։

Քաոս մը՝ ես՝ տրտում, ծփուն յուշերու դէզ

ու պատմութիւն, շրջուն տեսիլք, հեզ՝ հողի պէս,

կը տանէի յաղթանակի վիժած երգեր, հերոսներ վէս,

երկիր մը մեծ՝ որ վիժեցաւ դեռ հազիւ հազ յաղթանակած,

ափսոսալով տօն մը հսկայ՝ տօներուն վրայ բոլոր մարդկանց

իշխող կատար մը սրբութեան, որուն նըմանը դեռ չըկայ,

որոնելով սփոփանք մ’ասպնջական, կորովի

ամբոխներուն մէջէն բոլոր, ամենէն որբ մեր ամբոխին,

ամենէն խոր անարգըւած ու սփռըւած ամէն հովի,

երազելով՝ կըտոր մը խինդ եւ քաջութիւն։