14

1

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝ Օ՜ ԱՐԻՒՆ,

այս լոյսերուն դէմ հոսանուտ,

որ կը սողան

սարսըռուն,

կը թեւթափեն պատերն ի վար՝

յղփացած, լուռ անգղերու, օձերու պէս կեղծաբար։

Երկինքն ամբողջ կախաղան՝

հսկայական շուքերու, երկինքն ամբողջ կը բաբախէ…

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝

այս գիրերուն դէմ հըրակէզ,

գորշ տուներուն ճակատներէն բխող այս նոր տեսիլքներուն

ալիքներուն շէկ մետաղէ

եւ մայթերուն թաց, թափանցիկ, որ կը հնչեն

գիշերին մէջ այս թաւալուն՝

ամբոխներուն, որ կը սուրան լոյսին մէջէն,

խըմորումին դէմ այս՝ համայն

փայլատակման՝

շէնքէ շէնք,

նոր թոյներու պատրաստութեանը մէջ այս նենգ։

Ահ, ինչպէս քիչ-քիչ բոլոր

կը գունատուին էն վսեմ գաղափարները անգամ.

Դեռ դար մ’առաջ հոս մոլոր

ամբոխին տեղ այս՝ պոռաց բիրտ, յոգնատանջ, արնաքամ

ուրիշ ամբոխ մը, որուն

աղաղակը համակեց ամբողջ աշխարհը խաւար

եւ մարդկութիւնը խորունկ

թշուառութեան մէջէն իր՝ պահ մը եղբօր, փրկարար

երկարող ձեռք մը զգաց։

Ելեկտրական կեղծ ծաղկանց

պըսակներու տեղ թուղթէ՝ դեռ դար մ’առաջ իրական

յաղթանակի պըսակներ

ու դըրօշներ էին կռուի դրօշներուն տեղ այս ուրուական,

ծովեր էին սուրերու մերկ

ու մորթըւած, նիզակամբարձ գըլուխներ։

Խորտակում էր բանտերու հին, պար, գինարբո՛ւք, բուք թմբուկի,

Ազատութեան, Եղբայրութեան, Ճշմարտութեան սէր էր անգին։