14

8

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝ Օ՜ ԱՐԻՒՆ։

Քաոս մը ես՝ ալեկոծուած՝ վշտագալար կարօտներով,

կը տանէի եղբայրներուս, որ պիտի գան ինէ հզօր երգելու

մեր այս դարը այլասերման, նեխման, խըռով,

կը տանէի փշրած երգեր եւ իմ սէրըս արնոտ, հըլու,

քեզի՝ լքուած, աներեւոյթ իմ հայրենիք,

իմ մեծ սէրըս, գորովըս խոր, որ կ’արծարծի

ի տես կեանքին այս, դիմացի։

Կը տանէի իմ վիշտըս մեծ.

մեր ճիգերը անցան ի զուր, ջըլատուեցան,

մեր հողերը ընկղմեցան հըրակործան,

ու անոնց հետ, անոնց պէս, լեռնէ ի լեռ գաղթական՝

ժամու դուռէ ժամու դուռ

մենք փլեցանք, դիզուեցանք մեր սարսափին անձնատուր՝

ծալլըւեցանք մենք մեր վըրայ, թաւալեցանք դառնագին,

մեզ հրդեհեց մալարիան,

ճահիճներու պէս տղմուտ բորոտեցաւ մեր հոգին,

հայը հայուն եղաւ թոյն,

նահանջներու փոթորկոտ թշուառութեան ճամբէն վար՝

ծիծաղելի՝ մեր զօրքն հերոսը եղաւ թատերգութան մը տըմոյն։

Կը տանէի իմ ցաւը մեծ,

մեր այս դարը յաւակնութեան, ուր ամէն ոք, ամէն թշուառ

ինքզինքն իշխան կը կարծէր։

Դժբախտութիւնը մեզ քամեց

եւ մեր կորովը կեանքի,

որ ոչ մէկ բիրտ արշաւանք, մահացու ոչ մէկ հարուած

կրցաւ քանդել դարերն ի վեր մթագին՝

մեր կորովը յարանորոգ՝ սմքեր՝ արդէն,

ներքինացեր է խեղճօրէն։

Քաոս մը ես՝ մութ, անթափանց։

կազմըւելու դեռ անկարող,

եւ անկարող ժայռի մը պէս կուրծքըս տալու մեր ցաւերուն՝

կ’երազէի կըտոր մը շող,

եղբայրութեան առաքինի քիչ մը հուր,

համախմբում մ’ընդհանուր։