14

3

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝ Օ՜ ԱՐԻՒՆ։

 

Աւելի հոծ՝ այս ամբոխէն,

թմբուկներէն քառատրոփ՝ յուշերը զիս կ’ողողեն ու կը տանին զիս հեռուն

անիւներէն ալ արագ ինքնաշարժին,

որ կը սահի քովէս՝ իբրեւ անդնդագոռ ու հրագէս մոլորակ։

Միլիոնաւոր լոյսեր վըրաս,

միլիոնաւոր տենչեր մթին կը հասնին ինձ՝

վիհին մէջէն կուրծքիս, ուր գաղջ՝ կը ճզմըւին ճառագայթներ…

ԹԱԽԻԾ, ԹԱԽԻԾ։

Ա՜հ, կ’երեւայ որ ես տարբեր,

տարբեր տարբեր ու տարուբեր նժդեհ մըն եմ,

բեկոր մըն եմ ես՝ յարածուփ, այս լոյսերուն մէջ դժխեմ։

Արմատախիլ, հրաթեւ՝

կը թեւթափեն մըթին տենչեր՝ կուրծքիս ետեւ,

բաբախող տաք սալարկներէն ալ արագ,

մինչ փողոցները հեռուն, դաժան՝

կոկորդալիր կը խնդան։

(Հսկայ, հսկայ հենգանք մը կայ ուրախութեան երգերուն մէջ,

ամառնային օդին այս գէջ,

նուագներուն, որ կ’արտասուեն,

կ’ուռին հովէն,

կը հեծկլտան դիտմամբ, դիտմամբ՝

չարչարելու համար կարծէք՝ զիս աւելի խստութեամբ։)

Հառաչանքներ կը կուտակուին կուրծքիս ետին,

Ժայռերուն մէջ ճամբայ փնտռող ու զսպըւած գետին պէս։

Լռութիւն է տըխուր ու վէս

Ժխորին մէջ այս անընդհատ

ու մենութիւն՝ այս խելագար ամբոխին մէջ,

որ կը պարէ

արձաններու շուրջ մարմարէ։

(Հեգնանք մը կայ.

Կ’ուռին հովէն, կը տատանին լոյսերուն տակ խնդապատար՝

կը փաթթըւին փողոցներուն ծառերն իրար՝

կը մագըլցին դէպի երկինք,

կը կուտակուին իրարու վրայ ցնցոտապատ ու պատառուն՝

ծառերը ծուռ, ծեր խեղկատակ,

ծառերը խենթ ճօճուող կապիկ։)

Իմ ոտքերըս թեթեւ-թեթեւ, ճառագայթէ ճառագայթ՝

ստուերներու մէջէն շրջուն՝ տեսիլներու,

պարապութեան մը մէջէն կ’երթան աշխարհ մը օտար։

Աւելի բիրտ՝ հրթիռներէն,

որ կը սուրան իժագալար,

իբրեւ հնչուն հըրեղէն լար ու կ’ընկղմին

փըսորելէն, խայթելէն տաք մութն ու քամին,

կ’անձրեւեն բորբ, վառ զղջումներ,

յիշատակներ կը ցայտեն վեր։

Կը նըւաղի, կը բռընկի

ամէն վայրկեան հոգիս մոլար՝

հասակիս հետ, որ կը սուզուի ծովերն ի վար այս կըրակի

կծկըւելով մերթ՝ լուռ, դողդոջ,

ոտքերուս տակ,

գերաններու ու լաստերու ետին լոյսի,

երկարելով մերթ, յորդելով…

Յոյս մը արագ

եւ յանկարծ խոր յուսաբեկում մ’ու ընդվզում մը՝ ամբողջ

ուրախութեան, ճոխութեան մէջ այս շրջակայ,

պարապութիւն մ’որ կը հոսի

վէրքի մը պէս տենդոտ ու մեղկ։

Սէր մը արնոտ եւ մերթ յանկարծ հեղեղ մը մեղք,

որ կը պոռթկայ

նախանձավառ ալիքներով փրփըրուն…

Օ՜ բընութիւն.

ինչպէ՞ս կրնամ պախարակել աներեւոյթ քու թելերէդ

կախուած այս խեղճ ու սեթեւեթ

ուրախութեան խամաճիկները՝ իրենց

խոր կիրքերուն համար բոլոր,

երբ կեանքն ամբողջ յօշուտում եւ քայքայում մըն է մեծ,

երբ ամէն օր

զոհեր պէտք են եւ զանոնք փարատող բիրտ երախներ։