14

11

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝ Օ՜ ԱՐԻՒՆ։

այս մեծ, եռուն կաթսային դէմ,

այս խառնուրդին բաբելական։

Ձողերէ կախ լապտերներու լոյսին տակ,

ջահերու տակ օձագալար՝ առաջացող այս ձեւական՝

կ’ատեմ ճերմակ նըւագախումբն ու հետեւող իր խեղկատակ,

դըրօշազարդ թափօրն արանց աւանդապահ ու հաստափոր,

թմբուկները, երգը անոր,

հայրենասէր տողանցն անոր՝ ունայնամիտ ու յաւակնոտ,

հպարտութեան խոյանքը կոյր՝

որ կը խլէ աղաղակներ, կու տայ կեանքին մեծ հըրապոյր։

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝

դըրամապաշտ երբ կը տեսնես

պատրանքներու, թոյնի կարօտ՝

այս ամբոխը բանուոր, որուն ցանկութիւնն է

հագուիլ, ուտել, գրկել կիներ,

խօսիլ, հոսիլ, խընայել դրամ, խաղաղաւէտ՝ երազել տուն,

գետ մը գիւղի՝ որուն առջեւ առտուընէ մինչեւ իրիկուն

գինիի շիշը կողքին՝ նստած՝ ան ձուկ պիտի որսայ,

այս ամբոխը խաբուող յաւէտ, կեանքին նայող թեթեւօրէն,

ճոռոմախօս, բայց միշտ հըլու…։

Վաղն իսկ արդէն՝ երբ սկըսի մեծ առօրեան,

վաղն իսկ արդէն՝ անբուժելի մեծ երազէն

ան կ’ունենայ լոկ՝ յիշելու՝

բոյր մը միայն դառնութեամբ լի եւ ոչ իսկ այդ՝

հուր մը գուցէ համբոյրներու, սէր մը շըւայտ,

յիշատակ մը լոկ՝ վայելքի՝ աւելի քաղցըր եւ սուրբ՝

քան իտէալը, որ ան ի զուր

հոս կը տօնէ ու կ’արծարծէ խօլաբար։

Ա՜հ, ինչ ծանր է անցնիլ մէջէն ժողովուրդի մ’որուն հաւտալ,

փարիլ այլեւս դուն չես կրնար,

ու չես կրնար կտրել կապերըդ բոլոր՝

որ հիւսուեցան հոն՝ հեռուէն, պատանեկան լոյսերով,

երազներով հոգեթով,

եւ կը դառնաս միշտ՝ մոլոր,

ինչպէս մէկը, որ արթուն՝

սիրելիի մը անձնասպան՝

ձգած արնոտ հետքերուն մօտ - օ՜ մարդկութիւն -

կը թափառի շըւարուն՝

չկրնալով անդամատել տառապող միսը անոր,

ազատել զայն իր վէրքէն խոր ու թունաւոր,

չկրնալով տանիլ առանց զայրոյթի՝

խենթացողի դէմքը անոր, որ քիչ առ քիչ կ’աղօտի։