14

13

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ, ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ՝ Օ՜ ԱՐԻՒՆ։

լուսաբացի, բոցի գոյն,

հուր՝ թանձրամած դարբնոցի.

լուսափ անծիր՝ կ’ալեկոծի

ուր՝ պատմութիւն մը հընագոյն,

հնամենի ու փրփրադէզ.

գինի՝ որ զիս պրկեցիր, ըրիր երբեմն գինով,

արի՛ւն լեցուն արեւով, մետաղներով թանկագին,

հոգիներու Ծիր Կաթին՝

ԿԱՐԵԼԻ ՉԷ ՉԸՅԻՇԵԼ ՔԵԶ։

Ո՛վ կը քալէ այս աշխարհէն քայքայուն,

ո՛վ մտքին մէջ նեխած յուշեր

եւ զերթ փուշեր ունի նախանձ,

յուսաբեկում ու զղջումներ ունի՝ արի՛ւն,

ան կրնայ դեռ յուսալ կեանքէն։

Ո՛վ օրերով անգործ՝ են տուած, հրմշտկուած է բրտօրէն

եւ զրկանքէն չորցած սրտին

մէջ զգացեր՝ ցաւի երէն,

յոգնած մարդոց խորշակաբեր շունչը վըտիտ,

ո՛վ տըւած է ինքզինք մահուան,

յուսահատած՝ ամէն ինչէ,

ան կարող է պոռթկալ յանկարծ,

հասնիլ հոգւոյն ծայրը մինչեւ,

դառնալ հոն բարձր ու թանձր հրդեհ։

Ո՛վ աներկիր է ու նժդեհ,

ո՛վ կը տեսնէ այս պժգալի մխումները քրտինքներու,

հարուստ ու լի շէնքերն հսկայ,

պողոտաներն արու, եռուն,

թշուառութիւնն, որ պար կու գայ,

ան չի կրնար սէր մը չզգալ,

դէպի բարին,

չհաւատալ՝ արնաթաթախ, մշտանորոգ մեր այս կեանքին,

ճշմարտութեան ազատարար ու մաքրարար հով մը չըղձալ.

ան չի կրնար չմըտածել մեծ երկունքի մ’արիւններուն,

որոնց մէջէն փառաւորեալ՝ պիտի ծընի

լոյսը կրկին՝ խաղաղութեան ծիածանի.

ան չի կրնար չխորտակել անդրաշխարհիկ երազը մեղկ,

որ կը խեղդէ ամէն կորով՝ գլորելով մեզ մեղքէ մեղք.

ան չի կրնար չզարնըւիլ առանձնութեան պատերուն հաստ,

որոնց ետին տկարութիւն, վատութիւն է ու երազ։