9.
ՅԻՇԱՏԱԿ
(Սիրերգ)
Մութ
ըստուերներ,
ծաւի
լոյսեր
ցիրուցան`
Ցուրտ
սարսուռով,
լոյս-յոյզերով
պարուրուած,
Հըպումով
մը
ազդու`
եկան
ու
անցան,
Հուրքոտ
բոցեր
միայն
թողլով
շըրջայած:
Այդ
բոցերը
փայլեցան
հոս
մըշտարծարծ,
Մեր
վառ
սիրոյն
հընոցին
մէջ
ոսկեծին,
Անէացած,
խելայեղած
յեղակարծ`
Պըլլըւեցայ
յիշատակիդ
առանցքին:
*
*
*
Անցար,
գացիր,
բայց
թողուցիր
արիւնող
Ասղընտուքը
տագնապայոյզ
լըքումիդ.
Բոց
սէրէն
վերջ`
լըքումի
վի՞շտը
մըրկող:
Չէ՛,
մի՛
ըլլար,
անգո՜ւթ,
այդչափ
եսասէր`
Սըրտիս`
որ
դեռ
չէ՛
վարժըւած
աներկմիտ
Մոռացօնքին:
Ան
չի՛
կըրնար
սառիլ
դեռ: